Lionia owalnolistna

Lionia jest w Polsce rodzajem roślin jeszcze mało znanych. Należy ona do rodziny wrzosowatych więc można ją trochę porównywać do pierisów należących do tej samej rodziny. Najczęściej spotyka się gatunek - Lionia ligustrowata (Lyonia ligustrina). Ja jednak dziś pokażę bardzo rzadkiego gościa z gór Azji Wschodniej, od Kaszmiru po Chiny i Formozę, często spotykanego w Himalajach. To lionia owalnolistna (Lyonia ovalifolia) półzimozielony, a u nas liściasty krzew lub małe drzewko. W polskich kolekcjach duża nie rośnie. Jednak formy drzewiaste osiągają w naturze wysokość nawet 12 metrów!

Drzewko preferuje wilgotne, przepuszczalne, próchnicze podłoża bez obecności wapnia. Może rosnąć w cieniu.

Mnie zaciekawiły jej jajowate, eliptyczne lub jajowato-podłużne liście, 5-18 cm długości, 2-10 cm szerokości, całobrzegie i zazwyczaj skórzaste. One teraz jesienią przeuroczo przebarwiają się na różne odcienie czerwonożółtych barw. Kolor czerwony zaczyna powoli dominować.

Dawidia chińska i jej jesienne przebarwienia

Drzewo chusteczkowe, czyli dawidia chińska (Davidia involucrata), pokazywane jest głównie w czasie kwitnienia. Odsypane kwiatami wygląda zjawiskowo. To jedno z najpiękniej kwitnących drzew w naszym klimacie. 

W czasie jesieni się go nie pokazuje. Szkoda. Przecież dawidia chińska przeuroczo przebarwia swoje szerokojajowate, grubo piłkowane liście. Niby teoria i literatura pisze, że "jesienią przebarwiają się na żółto"... no nie - serio? Przez tyle lat nikt nie odnotował tych odcieni pomarańczowych, rdzawych, dyniowych, czerwonych i brązowych? Spotykając taką przebarwiającą się dawidię musiałem sięgnąć do dostępnych, profesjonalnych list kolorów i ich nazewnictwa. Moje analityczne podejście nie było w stanie tego wszystkiego określić i opisać.

Sami zobaczcie i zaproponujcie nazwy tych kolorów liści dawidii chińskiej.

Zjawiskowa jest ta barwa jej jesiennych liści, nieprawdaż?

Lindera trójklapowa - jesienne przebarwienia

Ponad 10 lat temu pokazałem urocze kwitnienie lindery trójklapowej. Dziś czas na jeszcze piękniejsze jesienne przebarwienia. Lindera trójklapowa (Lindera obtusiloba) - nadal tak uważam - jest mało znaną jeszcze rośliną. Pochodzi z Chin, Japonii i Korei, a w Polsce bywa spotykana tylko w kolekcjach, gdzie rośnie do 4 metrów wysokości i bardzo rozrasta się na boki. Szkoda - zobaczcie te kolory przebarwień. Bajka o tej porze roku. Czaderskie są jej liście nietypowego kształtu, nieco przypominającego tulipanowcowe. Jak nazwa wskazuje są trójklapowe, chociaż nie wszystkie - trafiają się wyjątki w kształcie serc, jak u surmii czy judaszowa. Rzucają się też w oczy nietypowe, grube, purpurowe pąki. Polecam linderę do małych ogrodów.

Jeszcze jedno - Wikipedia pisze "w Polsce spotykana bywa tylko lindera zwyczajna (Lindera benzoin)" - jak widzicie to nie jest prawda. Lindera trójklapowa też u nas rośnie w kolekcjach.

Jednolistkowa robinia 'Unifoliola'

Nie wiem czy wiecie ale robinia biała (Robinia pseudoacacia) - zwana u nas akacją - istnieje też w odmianie jednolistkowej. Tak, to kolejny trudny orzech do zgryzienia na egzaminie dendrologicznym po jednolistkowej formie jesionu wyniosłego. Robinia akacjowa 'Unifoliola' teraz jesienią patrząc na nią z daleka zupełnie zaskakuje. Wydaje się jakimś nieznanym, obcym gatunkiem drzewa. Zupełnie się nie przebarwia. Liście nie przypominają nic znanego. Część jest jednolistkowa, a część złożona z listka szczytowego i z 2-4 liskami bocznymi. Bliżej spoglądamy na korę i voila - to musi być robinia. Duża robinia. Drzewo tej odmiany potrafi być bardzo wysokie - to które spotkałem miało ponad 10 metrów. Dużo ponad!

'Unifoliola' nie posiada cierni - tak charakterystycznych dla typowej robinii akacjowej. Listki wyglądają jakby ktoś doczepił do krótkiego ogonka tylko szczytowy listek i go powiększył. A część, jakby podrywać większość listków z liścia złożonego i sprytnie go skrócić. Ciekawostka dla kolekcjonerów. Myślę, że bardzo rzadko spotykana w naszych parkach. Rośnie gdzieś w waszych miasteczkach? Bardzo jestem ciekaw.

Owoce ambrowca są coraz większe

3 lata temu napisałem, jak po raz pierwszy zaowocował mi ambrowiec amerykański (Liquidambar styraciflua) na działce. Od tego czasu bacznie obserwowałem te fikuśne owoce. Co najważniejsze one cą coraz większe. Zebrałem ich kilkadziesiąt i wybrałem typowego średniaka (ten po lewej), owoce wyraźnie większe (w środku) i taki największy (owoc po prawej), który osiągnął rozmiar co najmniej dwukrotnie większy od typowego. Imponujący jest.

Czy to efekt ocieplenia klimatu czy dorosłości i dojrzałości mojego drzewa ambrowca?

Tak przebarwia się kwaśnodrzew (Oxydendrum arboreum)

Kwaśnodrzew amerykański (Oxydendrum arboreum) zwany jest konwaliowym, ale o tym warto napisać wczesnym latem - ma kwiatostany podobne do kwiatów konwalii i u nas właśnie wtedy to piękne drzewo kwitnie. 

To gatunek lasów w południowo-wschodnich USA, gdzie potrafi osiągnąć nawet 20 metrów wysokości. U nas drzewo rośnie góra do 8-10 metrów. Rzadko spotykany jest w parkach - to bywalec głównie kolekcji dendrologicznych. Właśnie teraz pokazuje swoją urodę przepięknie przebarwiając się na szkarłatne barwy. Kwaśnodrzew amerykański swoje wybarwienie uzależnia od wilgotności, słonecznego stanowiska, przymrozków i zmian temperatur. Z czym to jest związane? Warunki te mocno oddziałują na zawartość cukrów w liściach. Niska wilgotność i słoneczne dni sprzyjają produkcji cukrów i doprowadzają do zwiększonej zawartości pigmentów antocyjanowych i intensywności przebarwień. Tej jesieni wyglądało to tak urokliwie; przedstawiam dwa drzewa z różnych stanowisk:

Dąb bezszypułkowy o purpurowych liściach

Dąb bezszypułkowy 'Purpurea' nie osiąga dużych rozmiarów. Idealne drzewko do średnich ogrodów, gdyż rośnie początkowo krzaczasto, a po wielu latach osiąga ledwie 8-10 metrów wysokości. Liście ma klapowane, z 5–8 zaokrąglonymi klapami, one są nieco drobniejsze niż u typowego gatunku. Wiosną mają ciemnopurpurową barwę, później latem lekko zielenieją, by teraz jesienią nabrać intensywnie purprowe tony. Piękniś nieprawdaż?

Ciekawe czy obradza w żołędzie?

Jesienna ałycza

Ałycze potocznie zwane mirabelkami (Prunus cerasifera) zazwyczaj pokazywane się wiosną w czasie urokliwego, obfitego kwitnienia. Późnym latem gubią małe, pomarańczowe, kuliste owoce i stają się mniej atrakcyjne. Nie zawsze jednak. Zdarza się, że część przejrzałych owoców wisi na gałązkach aż do jesieni. Dość ciekawie komponują się na tle delikatnie żółknących liści. 

Takie drzewka ałyczy prezentują się następująco: