Magnolia pośrednia 'Alexandrina' potrafi ponownie zakwitnąć

Magnolia pośrednia 'Alexandrina' (Magnolia soulangeana 'Alexandrina') potrafi zaskoczyć. Koniec lipca, kilka chłodniejszych deszczowych dni i mamy ponowne kwitnienie. Dużo słabsze, sporadyczne, ale jednak. Kilka kwiatów jest. Kwiaty średniej wielkości, tepale jasnoróżowe na szczycie, a u nasady pięknie, intensywnie różowe. Jak się dobrze przyjrzymy to już zawiązały się pąki kwiatowe na kolejny sezon wegetacyjny. 

Na mieście spotkałem też inne odmiany magnolii, które już powtarzają kwitnienie. To normalne zjawisko, ale w tym roku mam wrażenie, że rozpoczęło się nieco wcześniej.

Buk pospolity 'Rohanii'

Buk pospolity w odmianie Rohana (Fagus sylvatica 'Rohanii') to prawdziwy rarytas dendrologiczny. Rzadkość w naszych parkach. Duże drzewo o specyficznym kształcie liści. Są bardziej wąskie od typowych liści bukowych, wydłużone i nieregularnie powcinane. Ale nie tylko kształt liścia jest specyficzny. One wiosną są ciemnoczerwone, a teraz latem bledną nieco i zmieniają barwę na purpurowozieloną. W zależności od nasłonecznienia zajmowanego stanowiska są bardziej purpurowe lub bardziej zielonkawe. 

Buk pospolity 'Rohanii' to śliczne drzewo do bardzo dużych ogrodów i parków. Posadzone na słońcu odwdzięczy się magią zmieniających się barw. Odmiana 'Rohanii' pochodzi z Czech, gdzie została odkryta w 1888 roku przez V.Mašek i szybko wprowadzona do handlu na początku XX wieku. Macie 'Rohanii' w swoich miastach?

Kasztanowiec japoński nie jest odporny na szrotówka

Ostatnie moje obserwacje nie napawają optymizmem. Kasztanowiec japoński (Aesculus turbinata) nie jest odporny na żerowanie szrotówka kasztanowcowiaczka. Informacje, że jest odporny można znaleźć w necie i różnych atlasach. Niestety trzeba je zaktualizować. Wszystko się zmienia wraz z ocieplającym się klimatem. Niestety. Sami zobaczcie, jak wygląda teraz kasztanowiec japoński:

Na kasztanowcach czerwonym i żółtym szrotówka nie stwierdziłem. Uff.

Orzech szary - letnie owoce

Powoli dojrzewają owoce orzecha szarego (Juglans cinerea). W tym stanie dość łatwo już zidentyfikować to drzewo. Bez owoców bardzo łatwo go pomylić z orzechem ajlantolistnym, a nawet z często rosnącym w naszych parkach orzechem czarnym. Ba, powiem więcej. Większość atlasów drzew tak mizernie opisuje drzewa różnych orzechów i nie pokazuje różnic między nimi, że sam musiałem cały rok doświadczalnie przejść przez wszystkie etapy rozwoju tych drzew, aby dostrzec te różnice i poznać, który orzech jest który. Wkrótce dodam do mojego Atlasu Drzew te szczegółowe cechy i duże zdjęcia orzecha szarego. Pojawią się tam także pozostałe, bardzo rzadko spotykane u nas orzechy.

Orzech szary ma najbardziej wydłużone orzechy ze wszystkich orzechów. Takie elipsoidalne. Łupiny są zielonkawe, włochate i lepkie. Jak je dotkniecie palcem to palec będzie kleisty. Będzie się potem lepił do wszystkiego. Co istotne orzechów może być tylko kilka w gronie. Góra 3, do max 5 sztuk, ale najczęściej po 2 -3 orzechy. Kwiatostanów bywa dużo więcej. Wiele z nich nie zawiązuje owoców. Także wiele niedojrzałych owoców opada i znajdziecie je teraz pod drzewem.

Lepkie i włochate są też pędy. Te włoski są brązowawe i dobrze widoczne. Liście są duże, złożone i składają się nawet z 15 listków. 7 par i jeden listek szczytowy. Listki lancetowate z wydłużonym wierzchołkiem. One są bardzo drobno piłkowane. Osadka liścia również delikatnie owłosiona.

Najgorsze jest, że najczęściej gałęzie z orzechami rosną dość wysoko. Nie dojrzymy ani liści, ani pędów i ciężko będzie rozpoznać orzech szarego. Liście z daleka mogą przypominać liście orzecha czarnego. Tamte liście są jednak dużo bardziej piłkowane.

Sekurinega gałęzista (Securinega suffruticosa, Flueggea suffruticosa)

Sekurinega gałęzista zwana czasami siekierzycą (Securinega suffruticosa, Flueggea suffruticosa) to mega rzadkość w Polsce. Udało mi się jednakże ją spotkać i to nie w arboretum czy w ogrodzie botanicznym. Rośnie sobie w moim rodzimym mieście na skwerku od dobrych kilku dziesięcioleci. Serio. Niesamowite. Szukając informacji o tej roślinie natknąłem się tylko na kilka jej lokalizacji w Polsce.

Sekurinega gałęzista, sekurinega chińska

Sekurinega gałęzista to gość z z Azji środkowo-wschodniej: południowo-wschodniej Syberii, Korei i północno-wschodnich Chin. Należy do rodziny wilczomleczowatych. Jesienią pięknie się przebarwia na złote tony. W sezonie jest niepozornym krzewem - ani nie kwitnie, ani nie owocuje jakoś urokliwie. Można jej nie zauważyć.

To duży krzew gubiący liście na zimę. Osiąga u nas do 2,5 metra wysokości. Liście ma małe, eliptyczne, całobrzegie, na szczycie delikatnie zaostrzone. Kwiaty pojawiają się późną wiosną. Są niepozorne, małe, żółtozielone. Sekurinega to roślina miododajna - wabi dużo zapylaczy. Owoce w postaci zielonych torebek nasiennych zawierających po 6 nasionek. Krzew owocuje już w lipcu.

Jest to roślina lecznicza. W chińskim ziołolecznictwie w tradycyjnej medycynie, znana jako yī yè qiū, uważana jest za jedno z 50 podstawowych ziół. Jej liście zawierają alkaloidy (sekuryninę, suffrutikodynę), garbniki i aminokwasy. Surowcem zielarskim są liście i niezdrewniałe pędy zbierane w czasie najintensywniejszego wzrostu. Znalazłem też info, że prace nad poznaniem i wykorzystaniem leczniczych właściwości sekurinegi prowadzone są w wielu krajach, w tym w Japonii. Tam niedawno z drewna tej rośliny wyizolowano 3 nowe alkaloidy. Wraz z pięcioma wcześniej już znanymi mogą już wkrótce stanowić środek w walce z nowotworami. Wyciągi z niej mają właściwości pobudzające, wzmacniające i adaptogenne. Poprawiają ostrość wzroku, słuchu, wzmacniają zmysł powonienia. Roślina badana jest także pod kątem walki ze stwardnieniem rozsianym, leczenia lumbago, drętwienia kończyn i niestrawności.

Ma ktoś w ogrodzie?

Owocuje dipelta junnańska

Pod koniec maja pokazałem urocze kwiaty dipelty junnańskiej. Dipelta junnańska (Dipelta yunnanensis) teraz w połowie lipca posiada już piękne, dojrzałe owoce. Owocem są rdzawokremowe dwunasienne niełupki, przerastające przez tarczowate przysadki będące 2 skrzydlatymi nasadkami, o średnicy 1,5–2 cm, które pełnią funkcję aparatu lotnego. Dość unikalne, niespotykane wśród naszych roślin.

Ma ktoś tą pochodzącą z Chin roślinkę? Da się ją rozmnożyć u nas?

Dojrzewają owoce jarzębu Koehnego

Z dnia na dzień owoce jarzębu Koehnego (Sorbus koehneana) zmieniają barwę. Początkowo po zawiązaniu były zielone. Teraz są jasnoseledynowe. W miarę ich rozwoju zrobią się jeszcze jaśniejsze, kremowe, wręcz perłowe. Całości uroku dodają czerwone ogonki w owocowych baldachogronach.

Jarząb Koehnego owocuje średnio obficie. Najlepiej sobie radzi na słonecznych stanowiskach. To piękne, małe drzewo polecam do wszystkich ogrodów - jesienią Was zachwyci.