Stewarcja piłkowana

Na jesieni 2013 roku opisywałem spotykane u nas stewarcje. Wtedy tematem przewodnim były ich przebarwiające się liście. Dziś stewarcja piłkowana, która zakwita ze 2 tygodnie wcześniej od najpopularniejszej u nas damy kameliowej, czyli stewarcji kameliowatej.

Stewarcja piłkowana to drzewo do 8 metrów wysokości. Niestety nie ma tak pięknej korowiny, jak kameliowata, ale za to kwiatami jej dorównuje, a może i nawet przewyższa. Płatki są biało-kremowo-żółte, a pręciki cytrynowe. Kwitnie mniej obficie ale dość długo - na gałązkach spotkać można pąki i rozwinięte kwiaty. Wielkość kwiatów podobna. Kwitnie na początku czerwca - to najwcześniej kwitnąca stewarcja. Po przekwitnięciu kwiaty opadają pod drzewo.

Jeśli chodzi o mrozoodporność to praktyka wykazuje, że jest nieco bardziej wrażliwa na mrozy, ale dobrze się regeneruje. Warunki glebowe nie odbiegają od wymagań typowego przedstawiciela gatunku.

Niestety jest bardzo rzadko u nas spotykana, a zasługuje na rozpowszechnienie.

Styrak i styrakowiec japoński

Styrak japoński i styrakowiec japoński to w teorii bardzo podobne drzewa. Środek czerwca, gdy kwitną to idealna pora, żeby dostrzec różnice między nimi. A jest ich kilka.

Styrak japoński posiada mniejsze szerokoeliptyczne liście ale większe, białe 5- i 6-płatkowe kwiaty zwisające na szypułkach, zebrane w pęczki po kilka sztuk, które z daleka, ze względu na żółte pręciki, nieco przypominają nasze jaśminowce albo ośnieże. Kwitnie obficie. Należy do pożytków - wabi tysiące pszczół. Wymaga osłoniętych, półcienistych stanowisk i lekko wilgotnych podłoży. Rośnie wolniej od styrakowca. Może przemarzać przez pierwsze zimy.

Styrakowiec japoński to drzewo do 5 metrów wysokości o większych liściach - nawet do 20 cm długości. Kwitnie jeszcze bardziej obficie. Białe kwiatuszki są mniejsze i nie rosną w pęczkach ale w długich zwisających wiechach. Pręciki wystają poniżej płatków - wyglądają rewelacyjnie a do tego cudownie pachnie. Też jest pożytkiem. Jeśli chodzi o stanowisko - ma podobne wymagania co styrak. Wydaje się mniej odporny na przymrozki wiosenne i jesienne.

Oba drzewa wymagają dużo miejsca - rozrastają się mocno na boki. Są rzadkimi gośćmi naszych parków - spotkać je można raczej tylko w indywidualnych kolekcjach dendrologicznych i arboretach. A szkoda, bo wyglądają rewelacyjnie.

Kolkwicja chińska i jej prześliczne kwiaty

Przepięknie kwitnie właśnie teraz kolkwicja chińska. Jej wielokolorowe biało-kremowo-różowe kwiatuszki wręcz powalają urodą. Kolkwicja rośnie do 1,5 metra wysokości ale bardzo rozrasta się na boki. Sadząc ją warto przewidzieć to i zapewnić jej wolne miejsce na rozwój.

Preferuje ona nasłonecznione miejsca i raczej jest obojętna na typ podłoża ale lepiej rośnie na tych zasadowych. Jest miododajna - wabi setki pszczół i innych owadów, gdyż kwitnie bardzo obficie. Coraz częściej jest wykorzystywana przez nasze służby zarządzające zielenią miejską. Widuję ją dość często na nowych osiedlach.

Raczej jest odporna na nasze mrozy ale w ciężkie zimy może przemarzać. Fakt ten jednak nie powinien martwić miłośników ogrodów. Kolkwicja bardzo ładnie się regeneruje i tworzy nowe łukowate gałązki.

Śniegowiec wirginijski - zimowy akcent w czerwcu

Śniegowiec wirginijski to rzadkie drzewo w naszych ogrodach. Pochodzi z rodziny oliwkowatych - tej samej co lilaki, jesiony, forsycje czy ligustr. Czemu o tym piszę? Widząc go z daleka można uzmysłowić sobie podobieństwo jego kwiatów z takim jesionem mannowym chociażby, czy mniej znanymi u nas lilakami.

Kwiaty jego są delikatne i zebrane w 20 centymetrowe wiechy. Płatki wąskie jak małe zapałki i bardzo długie. Śnieżno białe - dlatego drzewo wygląda, jak obsypane śniegiem. W sumie to nie znam innego drzewa, które miałoby tak wąskie płatki. Są ze 3 razy cieńsze niż u oczarów. Kwitnie w połowie czerwca.

Liście duże do 20 cm długości. Podobne do jesionowych ale pojedyncze. Intensywnie zielone. 

Widziałem mnóstwo pszczół i innych owadów wokół drzewa w czasie kwitnienia - śniegowiec należy więc do pożytków (z grubsza chodzi o rośliny miododajne) ale miały one problem z dostaniem się do korony (nektaru) i utrzymaniem się na tak drobnych acz długich kwiatach.

Rośnie do 3 metrów wysokości - idealny do małych ogrodów przydomowych. Pochodzi z Ameryki Północnej z obszarów o podobnej szerokości geograficznej, co oznacza, że jest odporny na nasze mrozy. Nie znosi jedynie suszy - trzeba go podlewać. Preferuje stanowiska słoneczne - obficiej kwitnie.

Ośnieża drzewiasta - kwiaty

Za każdym razem, jak spotykam kwitnącą ośnieżę drzewiastą, to jestem pod wielkim wrażeniem. Dla mnie to drzewo z kategorii bajka. Bajka, z której nie chce się wracać. Bardzo żałuję, że ośnieże są tak rzadkim gościem naszych parków. Już kilka razy o tym pisałem.

Koniec maja i początek czerwca, to czas kiedy ośnieża kwitnie tysiącami dzwonkowatych, białych kwiatuszków. Mi przypominają one wielkie konwalie :-). A jeśli uzmysłowimy sobie, że te "konwalie" rosną na kilkudziesięciometrowych drzewach to dopiero jest wow! Wielkie, konwaliowe wow!

To ostatnie zdjęcie, to dywan z opadłych kwiatów ośnieży. Pod drzewem jest ich gęsto. Aż serce boli, jak się po nich chodzi.

Dereń kousa Hanros

Odmiana 'Hanros' została wyselekcjonowana przez Garego Handy z Oregonu, z różowo kwitnącej partii sadzonek. W porównaniu z bardziej popularną odmianą 'Satomi', 'Hanros' ukazuje głębszą zieleń liści i ciemno-bordowe padanie koloru różowego kwiatów. To ciekawa różowa odmiana derenia kousa, gdzie róż początkowo u młodych drzewek najczęściej mieni się w kącikach i po brzegach żółtawych i kremowych podsadek. Z biegiem lat róż powinien być głębszy i pochłaniać większą powierzchnię podsadek. 'Hanros' dodatkowo cechuje się utrzymaniem lepszej jakości liści latem w przypadku dużego nasłonecznienia i okresów suszy. Ciekawe, jak jest z ich przebarwianiem się jesienią?

Drzewko rośnie do 4 metrów wysokości. Preferuje słoneczne stanowiska. To bardzo rzadka i niemal niedostępna u nas odmiana acz możliwa do zastosowania w naszych przydomowych ogródkach.

Klon palmowy Ukigumo

Dziś prawdziwa gratka dla miłośników małych ogrodów. Wspaniała, wielobarwna odmiana klona palmowego. Liście 5-, 7-palczaste jasnozielone, wręcz kremowe na brzegach z zielonkawym nakrapianiem po środku. Przepiękne i wyjątkowe. A do tego dość gęsto ułożone. To klon palmowy 'Ukigumo' z Japonii. Dodatkowego uroku temu klonowi dodają czerwonawe pędy i gałązki.

U nas może niestety przemarzać i w początkowym okresie należy go okrywać. Preferuje wilgotne, półcieniste i osłonięte stanowiska. Rośnie dość wolno i osiąga zazwyczaj maksymalnie do 3 góra 4 metrów wysokości. Idealny do ogrodów japońskich i wodnych, na wrzosowiska i jako soliter w ogródkach przydomowych.

Magnolia Wilsona i jej kwiaty

Pochodząca z China Magnolia Wilsona to jedna z piękniejszych magnolii. Jest u nas rzadko spotykana i niechętnie sadzona, gdyż jest słabiej odporna na nasze mrozy i przymrozki niż pozostałe magnolie. A szkoda. Często wystarczy okrywanie w pierwszych latach drzewka aby potem uodporniło się na nasze warunki klimatyczne i odwdzięczyło ślicznymi kwiatami. A że można świadczą poniższe zdjęcia.

Kwiaty są śnieżnobiałe, dość duże jak na magnolie a kształtem nieco przypominające kwiaty tulipanowca. Śliczne. Tepale dość grube i szerokie - zazwyczaj 6 do 7 sztuk. Wewnątrz widoczne purpurowe pręciki. Kwiaty zwisają i są dobrze widoczne od dołu. Magnolia Wilsona kwitnie pod koniec maja a więc z miesiąc później od pierwszych kwitnących u nas magnolii. Kwitnie po wypuszczeniu liści.

Rośnie powoli i dorasta do 5-8 metrów wysokości, preferuje osłonięte i nienasłonecznione stanowiska o lekko kwaśnym odczynie. Nie toleruje przycinania.

Niestety została zakwalifikowana do gatunków zagrożonych wyginięciem więc warto przyczyniać się do jej rozpowszechniania w naszych ogrodach.