Arboretum w Lądku Zdroju

Arboretum w Lądku Zdroju to najwyżej położone arboretum w Polsce. Leży na wysokości 475-500 metrów n.p.m. O tym parku ciężko jest znaleźć dużo informacji w literaturze czy w internecie. Toteż bardzo się ucieszyłem, że po odwiedzeniu tego arboretum otrzymałem na miejscu broszurę z interesującymi danymi. Porozmawiałem też z opiekunem dowiadując się więcej o tym pięknym miejscu.

Arboretum w Lądku Zdroju

Arboretum w Lądku Zdroju powstało w latach 1972-1974 na terenie lasów komunalnych nad potokiem Jadwiżanki w południowej części Sudetów Wschodnich u podnóża Gór Złotych. Początkowo powierzchnia arboretum wynosiła 0,64 ha, a później w 1973 roku powiększono ją o 1,39 ha usuwając starodrzew i pozostawiając tylko kilkusetletnie, pomnikowe drzewa gatunków dąb szypułkowy, sosna pospolita, jodła pospolita, buk pospolity. Dzięki nim udało się delikatnie złagodzić górski mikroklimat ogrodu. Wegetacja trwa tu krócej - od trzeciej dekady kwietnia do połowy października. Warunki są jednak w miarę korzystne dla rozwoju i uprawy roślin.

Pomysłodawcą założenia arboretum był mgr inż. Mieczysław Wilczkiewicz - pasjonat, leśnik, szkółkarz i miłośnik drzew. Bliskimi współpracownikami Wilczkiewicza, którzy przyczynili się do rozwoju arboretum, byli:

• Józef Krzemień - przewodniczący Rady Miejskiej Lądek Zdrój
  
• inż. Zdzisław Hutarz - Kierownik Obwodu Leśnego Lasu Komunalnych
• Józef Kubies - gajowy, przyrodnik i opiekun arboretum przez pierwsze 22 lata do roku 1994.

Lasy na terenie których leży arboretum posiadają charakter wypoczynkowy. Są miejscem spacerów kuracjuszy wielu ośrodków rehabilitacyjnych znajdujących się w Lądku Zdroju oraz turystów. Teren jest pagórkowaty z urozmaiconą rzeźbą terenu poprzerywaną wieloma płynącymi strumykami wpadającymi do rzeki Białej Lądeckiej będącej dopływem Nysy Kłodzkiej.

Białe korale w ogrodzie

Przyprószył śnieg - rośliny i ogrody zrobiły się białe. Mamy mały atak zimy. Żeby napisać w kontekście bieli postanowiłem rozprawić się z drzewami i krzewami o podobnych, białych, koralowych owocach. 

To wspaniałe zestawieni bieli z zielenią coraz częściej jest stosowane w naszych ogrodach. Na forach i grupach dyskusyjnych wrzucane są zdjęcia takich białych korali. I niestety często mylone są nazwy tych roślin.

Jakie mamy białe, koralowe owoce w ogrodzie?

Na myśl przychodzą mi takie drzewa i krzewy jak: śnieguliczka biała, dereń biały, jarząb Koehnego i bardzo rzadko spotykany u nas jarząb kaszmirski. Czym się różnią i jak je identyfikować?

Śnieguliczka biała

Śnieguliczka biała (Symphoricarpos albus) to silnie rozrastający się na boki krzew o prosto wzniesionych gałęziach. Owoce białe, kuliste, gąbczaste i trujące. Skupione w owocostanach po kilka sztuk. Często wiszą na gałązkach przez całą zimę. Nadaje się do formowania żywopłotów, gdyż dobrze radzi sobie z częstym przycinaniem. Posiada kuzynkę o różowych owocach - śnieguliczkę koralową coraz częściej u nas sadzoną. Dzieciaki często wykorzystują owoce śnieguliczki do zabawy - strzelają przy zgnieceniu lub gdy rzuca się je o coś twardego.

Dereń biały

Dereń biały (Cornus alba) to najczęściej spotykany krzew osiedlowy. Rośnie dużo wyżej niż śnieguliczka i ma większe, jajowate, charakterystycznie unerwione liście, które jesienią potrafią przebarwić się na purpurowe tony. Pędy intensywnie czerwone i błyszczące. Owoce białe, skupione w baldachogronach po kilkanaście sztuk. Również dobrze znosi przycinanie. Mocno rozrasta się na boki. Posiada wiele bardzo dekoracyjnych odmian.

Jarząb Koehnego

Jarząb Koehnego (Sorbus koehneana) to drzewko do 4-5 metrów wysokości. Cechuje się bardzo powolnym wzrostem. Liście podobne do jarzębinowych ale dużo mniejsze. Owoce w postacie białych, wręcz perłowych korali. Zebrane po kilkanaście sztuk na jedne łodyżce. Jesienią posadzony do dobrym stanowisku potrafi się przebarwić na żółte, pomarańczowe i purpurowe tony. Jednak często bardzo szybko gubi liście. Coraz częściej stosowany przez zieleń miejską.

Jarząb kaszmirski

Jarząb kaszmirski (Sorbus cashmeriana) to jeszcze rzadkość w Polsce. Drzewo rośnie do 5 metrów wysokości. Bardzo podobny z liści do naszej jarzębiny. Liście ma jednak większe od jarzębu Koehnego. Owoce są kuliste o śnieżnobiałej barwie. Nieco większe od owoców Koehnego.

Znacie jeszcze inne, białe owoce w ogrodzie? Piszcie w komentarzach.

Duże liście leszczyny

Podczas jesiennych prac porządkowych w ogrodzie zastanowiły mnie duże opadłe liście. Chodzi o liście leszczyny - orzecha laskowego. Miały prawie 17 cm długości - dużo, jak na leszczynowe. 

Mam zwykłą pospolitą leszczynę i taką w odmianie czerwonolistnej ('Fuscorubra'). Po purpurowym ogonku liściowym widać, że to liść tej 'Fuscorubra'. Szybkie spojrzenie do góry na gałązki drzew i okazuje się, że faktycznie odmiana czerwonolistna ma statystycznie o ok. 20% większe liście pod koniec wegetacji niż leszczyna pospolita. To kolejna cecha ułatwiająca rozróżnienie tych leszczyn. Wiedzieliście?

Rewitalizacja dendrarium Ludwika Młokosiewicza w Lagodechi w Gruzji

Dendrarium na terenie Obszarów Chroniących Przyrodę w Lagodechi w Gruzji zostało odnowione dzięki projektom „Rewitalizacja dendrarium Ludwika Młokosiewicza – etap pierwszy” oraz „Rewitalizacja dendrarium Ludwika Młokosiewicza – etap drugi” dofinansowanych z Narodowego Instytutu Polskiego Dziedzictwa Kulturowego za Granicą „Polonika” w ramach programu Polskie dziedzictwo kulturowe za granicą – wolontariat. Beneficjentem projektu jest Rada Ogrodów Botanicznych i Arboretów w Polsce.

Żelazowa Wola - jesienne przebarwienia w parku

W lipcu tego roku obiecałem przybliżyć rośliny w parku w Żelazowej Woli. Nie da się tego zrobić za jednym razem. To duży, bogaty i bardzo urozmaicony różnorodnymi gatunkami park. Taki był cel ich sadzenia i stworzenia tego parku - przypominać spacerującym o uniwersalnym wymiarze muzyki Fryderyka Chopina. 

Żelazowa Wola - wejście do parku

Dziś pokażę gwiazdy jesieni. Te drzewa i krzewy, które zwracają na siebie uwagą przebarwieniami i ciekawymi kolorami. Jest moc - ja byłem pod wielkim wrażeniem jak tam jest ślicznie.

Fotergilla większa - przebarwienia liści

Ostatni raz o fotergillach pisałem 7-8 lat temu. Nie są już taką rzadkością jak wówczas sądziłem. Coraz częściej je spotykam w ogrodach i na skwerach. Ba - już nie tylko sadzimy największą z nich, czyli fotergillę amerykańską (Fothergilla major), ale także fotergillę Gardena (Fothergilla gardenii) i fotergillę pośrednią (Fothergilla intermedia). 

Dziś jednak fotergilla większa w całej okazałości. Właśnie w okresie jesiennych przebarwień, ten duży, rozrastający się na boki krzew będzie największą gwiazdą w ogrodzie. Przybiera bajkowe kolory. Generalnie złote i czerwone, ale na gałązkach znajdziemy także liście dwubarwne. Posadzony na słonecznym stanowisku potrafi zaskoczyć właśnie czerwienią. Na tych bardziej zacienionych miejscach będzie tylko żółto-zielony.

Oczywiście w czasie majowego kwitnienia fotergilla większa też pięknie daje znać o sobie - kwitnie bardzo oryginalnie przed rozwojem liści. Polecam. 

Taką roślinę spotkałem w Parku w Żelazowej Woli:

Przebarwienia derenia pagodowego

Jesienią obok derenia pagodowego (Cornus controversa) nie da się przejść obojętnie. Nie dość, że charakteryzuje się wyjątkowym pokrojem - jego gałęzie są ułożone piętrowo i rosną niemalże pod kątem 90 stopni od głównego pnia. Mało jest takich drzew w ofercie szkółek. A to nie wszystko. Teraz urody dodają mu przebarwione liście. W zależności od stanowiska są żółte, kremowe, pomarańczowe aż do różowawych. Zjawiskowe tony. Piętro po piętrze.

Dereń pagodowy to wręcz wzorcowe drzewo, jako soliter w ogrodzie. Główna gwiazda, jeśli chcemy stworzyć ogród w stylu japońskim. Piękne w czasie kwitnienia i jesienią w czasie przebarwień.