Owoce strączynu żółtego

Kilka razy w tym roku, podczas różnych wycieczek po parkach, arboretach i ogrodach botanicznych Polski, spotkałem owocujące drzewa strączynu żółtego (Cladrastis lutea). Jak zapewne wiecie jego owoce należą to strąkowych. Nie są to tak obficie występujące strąki, jak u podobnie owocującej do niego robinii akacjowej. Są to ciemne, płaskie suche strąki do 6-8 cm długości. Jest ich maksimum kilka w jednej wiesze. Nie zawsze też kwitnienie kończy się zawiązaniem owoców. Generalnie strączyn żółty wchodzi w stan owocowania dopiero po kilkunastu latach od posadzenia.

Szkoda, że tak rzadko sadzimy to drzewo. Nie dość, że ma oryginalne owoce to pięknie i obficie kwitnie, a do tego uroczo przebarwia się na złoto jesienią. 

Strąki owocowe strączynu żółtego prezentują się następująco (od końcówki sierpnia, do końca października):

Kalina Wrighta

Kaliny są częstym gościem na moim blogu. To jedne z piękniejszych roślin w czasie owocowania i jesiennych przebarwień. Moim zdaniem za rzadko goszczą w naszych ogrodach. Szkoda, a przecież wybór drzewek i krzewów jest dość duży w szkółkach. Ja już kilka z nich opisywałem jesienią i wiosną:

• kalinę Sargenta (Viburnum sargentii)
• kalinę olcholistną (Viburnum alnifolium)
• kalinę koreańską (Viburnum carlesii)
• kalinę sztywnolistną (Viburnum rhytidophyllum)
• kalinę herbacianą (Viburnum setigerum)
  
• kalinę bodnantską (Viburnum ×bodnantense)
• kalinę japońską (Viburnum plicatum)
• kalinę brzozolistną (Viburnum betulifolium)
• kalinę szorstkowłosą (Viburnum dilatatum)
• kalinę hordowinę (Viburnum lantana)
• czy najbardziej popularną u nas kalinę koralową (Viburnum opulus)

Dziś kolejna piękna kalina - kalina Wrighta.

Kalina Wrighta (Viburnum wrightii)

Kalina Wrighta to gość z Japonii bardzo dobrze sobie radzący z naszymi zimami. Liście średniej wielkości o zmiennych kształtach - z blaszką odwrotnie jajowatą do eliptycznej. Jesienią pięknie przebarwiają się na czerwonawe i czerwonożółte tony. Ten duży krzew, o wydłużonym, kulistym pokroju, rośnie do 3 metrów wysokości i owocuje bardzo obficie. Owoce okrągłojajowate, intensywnie czerwone, 1 cm szerokości. Bardzo urokliwe. Taka roślina w ogrodzie to stołówka dla wielu ptaków. Szczególnie późną zimą i na przedwiośniu.

Nazwa tej kaliny honoruje dr Charlesa Wrighta (1811-1855), amerykańskiego botanika, który przyczynił się do odkrycia tej rośliny. Zbierał ją na zboczach wzgórz w pobliżu Hakodate w Japonii, podczas podróży, jako botanik ekspedycji badawczej na Północny Pacyfik komandora Kogersa (1853–56), mniej więcej w tym samym czasie, co odbywała się słynna wyprawa Perry’ego do Japonii. Asa Gray, który sortował materiał roślinny przywieziony przez obie wyprawy, nie rozpoznał jej jako nowego gatunku, myląc ją z nie do końca znanym wówczas Viburnum erosum. Wysłał jednak okazy do Miquela, który zidentyfikował go jako nowy gatunek i opisał w 1866 r. w Annales of the Botanical Museum of Leyden w Holandii. Na cześć kolekcjonera nadał kalinie nazwę Viburnum Wrightii. Amerykańskie ogrodnictwo zawdzięcza ten piękny krzew profesorowi C. S. Sargentowi-  dyrektorowi Arboretum Arnolda, który w 1892 r. wysłał jego nasiona z Japonii do tego arboretum.

Pamiętajmy, że do pełni wybarwień kalinę Wrighta trzeba posadzić na chociaż w połowie słonecznym stanowisku. W cieniu nie będzie tak atrakcyjna, chociaż bez większych problemów będzie się rozwijać. Polecam tą piękną kalinę.

Jarząb norweski

W czasie wycieczek do Danii, czy wyżej na Półwysep Skandynawski, można spotkać jarząb norweski (Aria obtusifolia, Sorbus obtusifolia, Sorbus norvegica). Jest on gatunkiem endemicznym, jego globalne występowanie jest ograniczone do północnego Bohuslän, Dalsland i południowej Norwegii. U nas ten jarząb występuje tylko w prywatnych kolekcjach dendrologicznych oraz w arboretach. Czasami widziałem go pod nazwą jarząb tępolistny, a w literaturze anglojęzycznej spotkamy go jako Whitebeam. Niektórzy uznają go za podgatunek jarzębu mącznego (Sorbus aria).

Z ciekawostek o tym drzewie znalazłem informacje, że ma niezwykle gęste, kremowobiałe drewno o pięknym połysku i ciepłym brązowym twardzielu.

W tym roku przyjrzałem się jego owocowaniu i jesiennym przebarwieniom. Tak się ten jarząb prezentuje:

Klon srebrzysty 'Laciniatum Wieri'

Klon srebrzysty (Acer saccharinum) bywa częstym gościem na moim blogu ze względu na bardzo wczesne kwitnienie i owocowanie. Generalnie bywa też częstym drzewem w polskich miastach i miasteczkach. Rośnie dużo tych drzew u nas.

Dziś pokażę jego ciekawą odmianę 'Laciniatum Wieri' o bardzo głęboko powcinanych liściach, czasami nawet niemal postrzępionych. Drzewo ma trochę luźniejszą koronę niż typowy gatunek. Gałęzie długie i wiotkie, przewisające. Kolor liści z wierzchu zielonkawe - ton zieleni jasny i błyszczący, spodem liście srebrzystobiałe. Jesienią potrafią przybrać ciekawe barwy.

Ciekawe jest dla mnie pochodzenie tej odmiany. Jedne źródła piszą o odkryciu jej w 1870 roku w Genesee Valley w pobliżu Rochester w USA, przez dr D.B. Wier z Lacon, Illinois. Inni piszą, że to bardzo stara holenderska odmiana klonu srebrzystego. Jak było naprawdę?

Za kilka dni zgubi ostatnie liście. Zobaczcie jak 'Laciniatum Wieri' się teraz jesienią przebarwia.

Klon pospolity 'Columnare'

Klon pospolity 'Columnare' (Acer platanoides ‘Columnare’) to drzewo o kolumnowym pokroju i wyprostowanych do góry pod katem 60° gałęziach. Odmiana została wyhodowana w szkółce Simona-Louisa w Plantières, niedaleko Metz we Francji w 1855 roku. Dostępna w sprzedaży była już w latach 1878–1879. W Polsce była rzadko spotykana. Dopiero od niedawna jest stosowana przez zieleń miejską.

Liście tej odmiany są nieco mniejsze i płycej klapowane. Drzewo rośnie powoli i osiąga docelowo 10-12 metrów wysokości. Korona z wiekiem nieco się zaokrągla - poprawniej jest napisać, że robi się owalna. 'Columnare' jest idealna do nasadzeń alejowych i przydrożnych.

Zobaczcie, jak takie drzewo się teraz pięknie przebarwia na złote i pomarańczowe barwy. Kolor zależy od nasłonecznienia stanowiska. Zdjęcia z centrum Warszawy:

Czy perełkowiec się przebarwia?

Jak zajrzycie do Wikipedii to w opisie perełkowca japońskiego (Styphnolobium japonicum) znajdziecie taki tekst "liście opadające późną jesienią w przeciwieństwie do większości gatunków ozdobnych nie zmieniają barwy". Literatura też nie podaje za dużo informacji o jego jesiennych przebarwieniach. No więc, co jest prawdą?

Czy perełkowiec się przebarwia jesienią?

Faktem jest, że perełkowiec późno gubi liście. Mamy listopad i drzewa perełkowca japońskiego są jeszcze bardzo ulistnione. Podobne do niego jesiony wyniosłe już bardzo pogubiły liście. Również podobne robinie akacjowe natomiast posiadają jeszcze dużo zielonych liści. U perełkowca jest inaczej. Od tygodnia jego liście w szczytowych partiach drzew zaczęły żółknąć. Te na dole są jeszcze zielonkawe, ale to nie jest ta zieleń z sezonu letniego. Widać zmianę w kolorze. Jest przemiana na żółte barwy. Perełkowiec japoński się przebarwia jesienią. Zobaczcie te drzewa, które dziś spotkałem: