Czerwone owoce jarzębów

Jeszcze jakiś czas temu napisałbym, że mamy 3 popularne, czerwonoowocowe jarzęby - jarząb pospolity, jarząb szwedzki i jarząb mączny. Oferty naszych szkółek w ostatnich latach jednak mocno poszerzyły asortyment i coraz częściej w nasadzeniach spotykam jarząb dalekowschodni (często w odmianie 'Dodong'), jarząb turyński (w odmianie kolumnowej 'Fastigiata') i jarząb pośredni (moim zdaniem najrzadziej spotykany). 

Dwa z nich (pospolity i dalekowschodni) mają podobne, złożone liście i dość podobne owoce - na pierwszy rzut oka oczywiście.W zbliżeniu różnice są zauważalne.

Pozostałe cztery jarzęby mają pojedyncze liście i tu jest jeszcze trudniej. Pisałem już o tych jarzębach kilka razy o ich różnicach w dojrzewaniu. Do tego latem dochodzi podobny z pojedynczych liści jarząb szerokolistny, ale ten nie ma czerwonych owoców, więc jesienią go nie pomylimy (co najwyżej z brekinią o podobnych, brązowych owocach).

Jarzęby o czerwonych owocach

Postanowiłem zebrać jednego dnia owoce tych jarzębów - całą czerwoną szóstkę. Owoce bardzo ułatwiają identyfikację w momencie, gdy same liście sprawiają nam kłopot i nie mamy pewności, co to za jarząb. Owoce czerwonych jarzębów prezentują się następująco:

Od lewej strony w górnym rzędzie zamieściłem pospolitego (czyli jarzębinę), szwedzkiego i mącznego. Następnie od lewej w dolnym rzędzie turyński, pośredni i dalekowschodni (ale nie 'Dodong'). Ponieważ plansza jest dość duża i różnice jeszcze mogą nie być dobrze super dostrzegalne, to poniżej zbliżenia na te jarzęby w wymienionej wcześniej kolejności:

Jarząb pospolity (w zależności od odmiany czerwonawy lub pomarańczowawy)



Jarząb szwedzki (największe owoce, końcówka z delikatnym, nikłym nalotem)



Jarząb mączny (końcówki owoców z dużym, jasnym nalotem, najjaśniejsze, zielonkawe łodyżki)



Jarząb turyński (najbardziej rumieniowata, czerwona i świecąca barwa)



Jarząb pośredni (owoce bardzo zbliżone do naszej jarzębiny)



Jarząb dalekowschodni (najmniejsze owoce)

Wierzę, że dzięki takiemu zestawieniu łątwiej będzie zidentyfikować jarzęby o czerwonych owocach. Podoba się?

Buk pospolity 'Pendula'

Nasz rodzimy buk pospolity zwany bukiem zwyczajnym (Fagus sylvatica) posiada wiele odmian. Takie duże z przeznaczeniem do parków i takie mniejsze do średnich i mniejszych ogrodów. Odmiany o różnym pokroju - kolumnowym lub zwisającym, a także o mniej lub bardziej wycinanych lub kolorowych liściach - purpurowych albo złotych. No i ich mieszańce. 

Kilka razy już o tych purpurowolistnych bukach wspominałem. Dziś pokażę chyba najbardziej majestatyczne drzewa z tego rodzaju. Buk pospolity 'Pendula' - odmiana zwisająca. Spotkać można drzewa o koronie szerokoparasolowatej, ale i takie o koronie w formie szerokiego słupa. Buk ten przybiera tak pięknie malownicze kształty, że dech zapiera. Warto też wejść pod koronę i popatrzeć w górę, jak rosną i rozwijają się jego wielkie konary. Coś pięknego. Nie sadźcie jednak tej odmiany w małych ogrodach. Ona osiąga naprawdę gigantyczne rozmiary. Trzeba zapewnić jej bardzo dużo przestrzeni.

Takiego buka pospolitego 'Pendula' spotkałem ostatnio w parku w Brzegu Dolnym. Coś pięknego. Pod takim to się nie zmoknie nawet w czasie dużej ulewy.

Klon czerwony, jako jesienny soliter

Zobaczcie, jakiego pięknego klona czerwonego spotkałem. Już cały przebarwiony. Z daleka takie się miało wrażenie. Tylko ten odcień czerwieni jakiś taki nietypowy dla tego klona. Spotykałem w poprzednich sezonach inne - wyraźniejsze wybarwienia.

Obserwacja z bliska pokazała, jak następuje proces przebarwień jego liści. Dobrze widoczne są trzy główne barwy. Typowa jaskrawa czerwień przy brzegach, ciemno-zielona czerwień dalej i środki liści w okolicach nerwów głównych jeszcze zielonkawe. Uroku też dodaje jaśniejsza spodnia strona liści. Piękna gra barw, jak na klon czerwony, już na początku października. Stąd na razie takie widzenie kolorów z pewnej odległości. To się jeszcze zmieni.

Idealne drzewko, jako soliter w każdym ogrodzie. Coraz częściej sadzony przez zieleń miejską w naszych miastach. Piękność.

Przebarwiła się trzmielina oskrzydlona

Jeśli posadzicie trzmielinę oskrzydloną (Euonymus alatus) na eksponowanym i słonecznym stanowisku to pod koniec września odwdzięczy się pięknymi, wręcz wyjątkowymi barwami. Ja sam mam kłopot, jak określić ten kolor? Buraczkowa czerwień? Jakieś pomysły?

Dla mnie to jedno z piękniejszych drzewek do małych ogrodów. Bajkowe. Nie dziwi, dlaczego zwana jest czasami "płonącym krzewem". Polecam - dobrze sobie radzi w polskim klimacie.

Szyszki jodły

Pokażę dziś na przykładzie jodły Arnolda - krewnej popularnej u nas jodły koreańskiej - jak wyglądają szyszki jodły. Oczywiście są one sterczące, jak świeczki na starym zamkowym żyrandolu, w przeciwieństwie do zwisających szyszek świerków. Mają wydłużony, beczułkowaty kształt, ale nie tak typowy beczułkowaty, jak szyszki cedrów. Szyszki jodeł są różnych kolorów od zielonkawych, po niebieskawe aż do brązowych. Wszystko w zależności od gatunku i terminu w którym obserwujemy drzewo jodłowe z szyszkami.

O tej porze większość jodeł ma już dojrzałe tegoroczne szyszki. Część z nich powoli zaczyna rozpadać się na gałązkach. One nie spadają. Nie znajdziemy ich pod drzewem. Rozsypują się na drzewie. U jodły Arnolda i u jodły koreańskiej dzieje się to pod koniec września. U jodły kalifornijskiej i u jodły pospolitej trochę później - w październiku. 

Jak rozpada się szyszka jodły

Rozpadająca się szyszka jodły rozpoczyna ten proces od szczytu. Najpierw rozsypują się górne warstwy szyszki. Jeśli mamy szczęście podpatrzeć taką szyszkę to zauważymy dwa rodzaje łusek. Łuski nasienne i łuski okrywowe. Łuski okrywowe są grubsze i ich zewnętrzna powierzchnia nadaje piękny kolor szyszce. Łuski nasienne mają końcówkę odgiętą ku dołowi i wystającą nieco poza obrys beczułki. To te jasno-brązowe elementy. Po rozsypaniu się łusek szyszki uwidacznia się oś szyszki, czyli trzpień. Gdy cała szyszka się rozsypie zostanie sam trzpień. Po jego długości widać będzie, jak wysoka była szyszka (czasami trzpień się łamie i jest krótszy).

Kasztany kasztanowca japońskiego

Dziś nie lada gratka dla wszystkich miłośników przyrody i dendrologów. Pokażę jak wyglądają kasztany kasztanowca japońskiego. Nigdy jeszcze takich zdjęć nie publikowałem. W ogóle w polskim internecie jest mało takich zdjęć. Drzewa kasztanowca japońskiego jeszcze za rzadko pojawiają się w naszych parkach. O jego dojrzewających, gruszkowatych owocach pisałem na początku września.

Kasztany kasztanowca japońskiego właśnie wypadają z grubych, twardych, bezkolcowych, brązowych łupin. Łupiny pękają na 3 części. Kasztany są ok. 15-20 większe od kasztanów kasztanowca białego. Siedzą po 2 w jednej łupinie. Są podobnych kształtów i równie lśniące, brązowawe (mówimy na ten kolor kasztanowy), może z pół tonu ciemniejsze. Jasny znacznik na powierzchni zajmuje znaczną jego część. Z grubsza jest to jakieś 40%. Zupełnie inaczej niż u kasztanowca białego, gdzie jest to z 10-15%. Dzięki tym cechom łatwo teraz zidentyfikować to drzewo i poprawnie określić jego nazwę.