Klon ukurundzki

Klon ukurundzki (Acer caudatum) to drzewo z Azji Wschodniej - Mandżurii i Japonii. Lubię go za kolory przebarwiających się jesienią liści (podobnych nieco kształtem do jaworowych). Są tak żółte, że aż cytrynowe. Skrzydlaki wiszą na długich ogonkach i skupione są w gęstych gronach po kilkadziesiąt sztuk (znów niemałe podobieństwo do jawora). Drzewo rośnie do 6 metrów wysokości i dość szybko owocuje.

Klon ukurundzki z powodzeniem wytrzymuje nasze mrozy i nie ma specjalnych wymagań glebowych. Niestety klony te często chorują (czarna plamistość - charakterystyczne brązowe bądź czarne plamki na liściach).

Pierwszy dzień jesieni u drzew

Dni robią się coraz krótsze. Noce są chłodniejsze, za dnia coraz mniej mamy słońca. Deszcz częściej pada, jest więcej wilgoci i mgieł porannych i wieczornych. Drzewa gubią liście, czy to z zimna czy to z letniej suszy, czy to od dużego wiatru; głównie dlatego, że nastał czas przygotowań do zimy.

Mamy jesień. Chwilowo tą brzydką ale za kilka dni tą piękną, złotą, polską. Czekamy na nią. Na tą grę barw wszelakich: żółtych, czerwonych, szkarłatnych, brązowych... Wytrzymajmy. Jesień też może być piękna.

Z wiadomości praktycznych warto wspomnieć, że nie nawozimy już drzew żadnymi nawozami zawierającymi azot. Warto za to sypnąć pod iglaki i tuje nawozy przeciw brązowieniu igieł i wszelkie inne jesienne mieszanki.

Hortensja wiechowata

Hortensje nie kojarzą nam się z drzewkami. No może poza samą nazwą hortensja drzewiasta dla krzewu rosnącego tylko do 2 metrów wysokości.

Jest natomiast hortensja wiechowata (Hydrangea paniculata) zwana bukietową, z której można ukształtować drzewko do 4 a nawet 5 metrów wysokości. Rewelacja, szczególnie teraz w okresie jej kwitnienia. Hortensja wiechowata pochodzi z Chin, Japonii i Sachalinu. Preferuje stanowiska zacienione i żyzne gleby.

Oczywiście hortensje podziwiamy za kwiaty. Kwiaty zebrane są w duże wiechowate, stożkowe kwiatostany. U hortensji wiechowatej najczęściej są koloru ecrue bądź kremowego. Ale trafiają się odmiany o innych barwach.

Styrak okrągłolistny zwany wielkolistnym

Styrak okrągłolistny (Styrax obassia) to rzadkość w Polsce. Drzewo pochodzi z Japonii. W sumie jego prawdziwe piękno można podziwiać wiosną w czasie kwitnienia. Widok jest wtedy bajkowy porównywalny z kwitnieniem ośnieży czy dawidii. Kwiaty ma śnieżnobiałe i dzwonkowate. Niestety nie spotkałem jeszcze kwitnącego styraka.

Teraz mamy wrzesień i styrak ładnie owocuje w postaci jasnych pestkowców przypominających kształtem i rozmiarem kuleczki lipy amerykańskiej. Owoców jest po kilka na długich szypułkach,  niczym u czeremchy amerykańskiej albo wirginijskiej.

Drzewo to rośnie do 8 metrów wysokości - w sam raz do małych ogrodów. Liście duże, eliptyczne, zielone z wierzchu, a od spodu jaśniejsze. Niedługo zaczną się przebarwiać na żółto. 

Styrak ten raczej jest mrozoodporny, ale młode drzewka radzę jednak okrywać. Idealny dla miłośników mało znanych drzew.

Cedr libański

Zarówno na fladze, jak i w herbie Libanu znajduje się drzewo. Jest nim cedr libański. Liban w dawnych biblijnych latach porośnięty był gęsto tymi drzewami. Aktualnie lasy te już niemal nie istnieją.

Ma niebieskozielone, krótkie igły, rosnące w kępkach. W przeciwieństwie do podobnego na pierwszy rzut oka modrzewia, nie gubi igieł na zimę. Najbardziej ozdobną cechą cedrów są cylindryczne,  zielonkawe szyszki rosnące do 12 cm długości.

Cedr libański, rzadko bo rzadko, ale można spotkać w naszych parkach. Głównie w cieplejszych rejonach naszego kraju, bo jest to drzewo wrażliwe na niskie temperatury i ostre zimy. Cedr ten jest generalnie bardzo długowieczny. Pochodzi z Azji Mniejszej i Afryki Północnej. Dorasta u nas do 20 metrów, a czasami i wyżej.

Rośnie w Waszych miastach? Taki z szyszkami? W mojej okolicy takiego nie spotkałem jeszcze :-(.

Kalopanax pictus, czyli kolcosił drzewiasty Maksymowicza

Kolcosił drzewiasty (Kalopanax pictus) to przepiękne, duże drzewo (do 20 metrów wysokości) pochodzące z Dalekiego Wschodu. Rzadko spotykane w naszych ogrodach, arboretach i parkach. Ostatnio udało mi się sfotografować jego odmianę 'Maksymowicza'. Ma olbrzymie liście osiągające do 30 cm długości. Są one dłoniasto złożone i 5. albo 7. klapowane. Odmiana ta ma jeszcze wyraźniejsze klapy i głębiej powcinane niż klasyczny kalopanaks. Za miesiąc jego liście przebarwią się na żółtawy kolor.

Oprócz urodziwych liści można podziwiać jego korowinę uzbrojoną w duże i bardzo ostre kolce. Piękne są też owoce - niby jagody, małe, czarne, kuliste zebrane w wiechy. Uwielbiane przez ptactwo, potrafią wisieć na drzewie aż do wiosny.

Jako, że drzewo to lubi ciepło to wrzesień jest miesiącem jego ostatnich dni kwitnienia i początku rozwoju owoców. Warte polecenia do dużych ogrodów - dobrze sobie radzi z naszymi zimami.

Wiąz Geisha

Opisywałem kiedyś wiąz drobnolistny w formie płożącej. Dziś przedstawię wiąz Geisha w formie drzewka. Jest równie piękny, jak mój ulubiony wiąz Jacqueline Hillier ale osiąga mniejsze rozmiary - góra 3,5 metra. Liście ma małe i bardzo delikatnie ząbkowane. Wspaniałe.

Idealnie nadaje się do przydomowych ogródków, a co najważniejsze nie ma specjalnych wymagań i jest mrozoodporny. Cechuje się małymi rocznymi przyrostami.

Chmielograb wirginijski

Chmielograb wirginijski to rzadkość w naszych parkach pochodząca z USA. Drzewo jest podobne do graba ale z chmielowymi szyszkami. Choć może pisanie podobne nie jest właściwe. Liście chmielograba są większe, bardziej piłkowane i zaostrzone niż grabowe. Owoce za to już są bardzo chmielowe.

Niestety drzewo osiąga do 20 metrów wysokości i nie nadaje się do małych ogrodów. Nie ma większych wymagań glebowych i stanowiskowych. Głównie ciekawostka dla kolekcjonerów dendrologicznych.

Irga jamkowata

Irga jamkowata to jedyna irga, którą u nas można uznać za drzewko. Rośnie do 3,5 metra wysokości. Najczęściej w formie krzaczastej ale jeśli poprowadzimy odpowiednio główny pień i wytniemy wszystkie inne boczne to uzyskamy ciekawe drzewko. Zupełnie nie przypominające znane nam irgi w postaci krzewów i krzewinek.

Irga ta z daleka ze względu na owoce podobna jest do derenia albo głogów. Cechą odróżniającą są duże, eliptyczne jasnozielone liście osiągające nawet 8 cm długości. Jesienią liście przebarwiają się na czerwono i pomarańczowo. Owoce początkowo czerwone, czernieją pod koniec września.

Jest mrozoodporna i nie ma żadnych wymagań glebowych i stanowiskowych. Może być ciekawym akcentem w małym ogrodzie.