Brzoza papierowa (Betula papyrifera) pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie rozciąga się na wyższych szerokościach geograficznych aż po Labrador i Zatokę Hudsona na północy, a po Iowa i Nebraskę na południu. To duże drzewo, o wysokości nawet 20-25 metrów w swojej ojczyźnie, z dość cienką strefą gałęzi, czasami zwisającymi na końcach. U nas potrafi osiągnąć ponad 10 metrów. Kora pnia jest jedną z najbielszych wśród brzóz, przeważnie bardzo gładka, ale odchodząca cienkimi, papierowymi warstwami. Czasami z odcieniem różu. Co ciekawe dawniej Indianie wykorzystywali korę tej brzozy do wykładani swoich łodzi. Młode pędy są brodawkowate, owłosione. Liście jajowate, zaokrąglone, czasami sercowate u nasady, smukłe i spiczaste. Duże jak na brzozowe - osiągają nawet 16 cm długości i 9 cm szerokości. Brzegi mają nieregularne, często podwójnie ząbkowane i owłosione. Kotki męskie do 10 cm długości. Kotki żeńskie, zwisające, o długości około 3,5 cm i grubości do 6,5 cm.
W ogrodach jest cenna ze względu na efekt, jaki daje żywa biel jej pnia. Gatunek ten jest bardzo zróżnicowany, niektóre drzewa potrafią mieć liście o połowę mniejsze niż u typowego przedstawiciela. Kilka takich brzóz papierowych można podziwiać w warszawskim Ogrodzie Krasińskich. Poniżej zdjęcia najstarszej z nich:
Pięke drzewo, nieprawdaż? Jakże inne niż nasza brzoza brodawkowata.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz