Berberysy to idealne krzewy do uprawy w coraz cięższych warunkach miejskich. Ocieplenie klimatu, długotrwałe susze, zwiększone zanieczyszczenie powietrza, wyjałowione gleby... Sadzimy ich coraz więcej i coraz więcej odmian wprowadzanych jest do handlu. Mają małe wymagania stanowiskowe i glebowe. Mogą być pionierami na zdegradowanych glebach. Są zupełnie mrozoodporne i mało podatne na choroby i szkodniki.
Teraz po zgubieniu liści i uwidocznieniu owoców ładnie widać różnice między dwoma najpopularniejszymi w Polsce berberysami. Oto, czym różni się berberys zwyczajny od berberysu Thunberga.
Berberys zwyczajny (Berberis vulgaris)
Berberys zwyczajny to wysoki krzew lub małe drzewko do 3 metrów wysokości. Liście nieduże do 4 cm długości, kolczasto piłkowane. Pędy z trójdzielnymi cierniami do 2 cm długości. Kwiaty żółte zebrane są w długie do 8 cm, wiszące grona. Owoce wydłużone, czerwone, wiszą po kilka, kilkanaście sztuk w jednym gronie. Jest naszym rodzimym krzewem, jednak liczba jego odmian dekoracyjnych jest dużo mniejsza niż u azjatyckiego krewniaka.
Berberys Thunberga (Berberis thunbergii)
Berberys Thunberga to krzew rosnący do 1,5 metra wysokości. Sprowadzony z Azji z Japonii do Europy w XIX wieku. Od tego czasu dobrze się zadomowił (również w Polsce) i jest dużo częstszym gościem w naszych ogrodach niż nasz rodzimy berberys zwyczajny. Zresztą jest bardziej urokliwy, gdyż spotyka się krzewy ozdobne o różnych kolorach pędów, liści i ich przebarwień. Nadaje się do wszelkich kompozycji ogrodowych.
Ma mniejsze i całobrzegie liście, a jego pędy posiadają krótsze, pojedyncze ciernie. Kwiaty również żółte ale nieco mniejsze. Kwiaty nie są zebrane w grona - zwisają pojedynczo lub po kilka sztuk w pęczku. Owoce czerwone ale pojawiają się pojedynczo lub tylko po kilka sztuk na łodyżce (maksymalnie 5).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz