Kudrania owocowa (Cudrania tricuspidata) to bardzo rzadko spotykane u nas drzewo. Kudrania pochodzi z Korei i środkowej oraz wschodniej części Chin. Rośnie tam głównie na zboczach gór na do 2200 m.n.p.m. U nas spotykana tylko w kolekcjach prywatnych i ogrodach botanicznych. A szkoda, bo wytrzymuje nasze zimy i mrozy do - 27ºC. Warto ją jednak posadzić na słonecznym i osłoniętym stanowisku. Pamiętajmy, że najlepiej rośnie na glebach piaszczystych i lekkich.
Kudrania trafiła do Europy już około 1872 roku.
W literaturze znajdziemy informacje, że rodzaj Cudrania zawiera tylko ten jeden gatunek. Inni uznają ją za odmianę żółtnicy i nazywają Maclura tricuspidata, co by oznaczało, że jest krewną żółtnicy pomarańczowej. Ja zgadzam się z tym w zupełności - podobne liście, ciernie i niedojrzałe owoce to potwierdzają.
Kudrania owocowa jest jednak większym drzewem. Rośnie u nas do 8 metrów wysokości i dość mocno rozrasta się na boki. Rośnie jednak dość wolno. W mroźne zimy młoda roślina przemarza, ale dość dobrze się regeneruje. Jej gałązki są pokryte cierniami. Kwitnie w czerwcu/lipcu, a w ostatnie lata nawet w połowie czerwca. Zawiązuje u nas owoce, chociaż owocującego drzewa pod koniec lata jeszcze nie spotkałem. To na zdjęciach pochodzi z końcówki czerwca i owoce dopiero co się zawiązywały. One potem przyjmą kształt dużych malin zebranych w kiście. Są jadalne i smaczne, w smaku podobne do fig.
Co ciekawe w Chinach kudrania jest wykorzystywana jako pokarm dla jedwabników, podobnie jak morwy u nas.
