Dojrzałe osnówki nasion miłorzębu dwuklapowego

Drzewa nagonasienne nie wydają owoców. Miłorząb dwuklapowy (Ginkgo biloba) mimo, że wydaje się posiadać tradycyjne liście to jest właśnie drzewem nagonasiennym. Jego nasiona rozwijają się na długiej szypule. Otoczone są mięsistą, kulistą osnówką o średnicy 2–3 cm. Kolor osnówki początkowo zielony, potem żółknie, a gdy stanie się dojrzała pomarańczowieje. Osnówki wtedy miękną i śmierdzą kwasem masłowym. Całość przypomina małą, okrągłą śliwkę ulenę na długiej szypułce.

Aktualnie żeńskie drzewa miłorzębów posiadają już dojrzałe osnówki, które spadają na ziemię. Generalne miłorzęby dwuklapowe sadzone w parkach i przy drogach są drzewami męskimi, które nie brudzą i nie wytwarzają nasion. Rzadko kiedy można trafić żeński egzemplarz.

Robinia akacjowa ‘Frisia’

'Frisia' to moim zdaniem najbardziej urokliwa odmiana robinii akacjowej (Robinia pseudoacacia 'Frisia'). Jej złote liście powalają swoim blaskiem. Odcień złoty utrzymywany jest przez cały rok aż do jesieni, w przeciwieństwie do innej złotolistnej odmiany 'Aurea", gdzie z biegiem wegetacji złoty odcień jest nieco tracony i późnym latem liście są już przeważnie żółtawozielone lub po prostu zielonkawe.

'Frisia' została znaleziona przez W. Jansena około 1935 roku w dawnej szkółce w Zwollerkerspel w Holandii. Jej ciernie są winnoczerwone i pięknie kontrastują ze złotymi liśćmi. Drzewo potrafi osiągnąć duże rozmiary. Nie nadaje się do małych ogrodów. Na dużych przestrzeniach wygląda przeuroczo, jako soliter posadzony w kontraście do odmian purpurowolistnych.

Zobaczcie jak pięknie robinia 'Frisia' prezentuje się teraz na początku października. Jeden z parków w Mrągowie:

Glediczja trójcierniowa w formie bezbronnej

Glediczja trójcierniowa bywa też spotykana w formie bezcierniowej i znana jest jako glediczja bezbronna (Gleditsia triacanthos f. inermis). Jak sama nazwa wskazuje ona nie posiada cierni na pniu i konarach, tak charakterystycznych dla klasycznych glediczji trójcierniowych. "Inermis" jest to duże drzewo liściaste, które powstało naturalnie. Brak cierni oznacza, że bezpieczniej można ją stosować w miejscach użyteczności publicznej. 

Za jakiś tydzień zacznie się glediczja przebarwiać. Zobaczcie jakie duże drzewo tej bezcierniowej formy spotkałem w Mrągowie:

Brzoza papierowa z Ogrodu Krasińskich w Warszawie

Brzoza papierowa (Betula papyrifera) pochodzi z Ameryki Północnej, gdzie rozciąga się na wyższych szerokościach geograficznych aż po Labrador i Zatokę Hudsona na północy, a po Iowa i Nebraskę na południu. To duże drzewo, o wysokości nawet 20-25 metrów w swojej ojczyźnie, z dość cienką strefą gałęzi, czasami zwisającymi na końcach. U nas potrafi osiągnąć ponad 10 metrów. Kora pnia jest jedną z najbielszych wśród brzóz, przeważnie bardzo gładka, ale odchodząca cienkimi, papierowymi warstwami. Czasami z odcieniem różu. Co ciekawe dawniej Indianie wykorzystywali korę tej brzozy do wykładani swoich łodzi. Młode pędy są brodawkowate, owłosione. Liście jajowate, zaokrąglone, czasami sercowate u nasady, smukłe i spiczaste. Duże jak na brzozowe - osiągają nawet 16 cm długości i 9 cm szerokości. Brzegi mają nieregularne, często podwójnie ząbkowane i owłosione. Kotki męskie do 10 cm długości. Kotki żeńskie, zwisające, o długości około 3,5 cm i grubości do 6,5 cm.

W ogrodach jest cenna ze względu na efekt, jaki daje żywa biel jej pnia. Gatunek ten jest bardzo zróżnicowany, niektóre drzewa potrafią mieć liście o połowę mniejsze niż u typowego przedstawiciela. Kilka takich brzóz papierowych można podziwiać w warszawskim Ogrodzie Krasińskich. Poniżej zdjęcia najstarszej z nich: 

Pięke drzewo, nieprawdaż? Jakże inne niż nasza brzoza brodawkowata.

Ogród dendrologiczny w Glinnej

Arboretum w Glinnej to kolejny wiekowy ogród dendrologiczny, który odwiedziłem w tym roku. Ten piękny, nieduży ogród ma powierzchnię 6 ha, ale nie dajcie się zwieźć - mnogość gatunków może zaskoczyć i na dokładne zwiedzenie wszystkich ścieżek trzeba poświęcić kilka godzin. Warto. A jeszcze jedno - wstęp jest zupełnie darmowy. Ogród jest położny w dolnej części tak zwanej "Słonecznej Kotliny", którą od wschodu, północ i zachodu osłaniają wzniesienia pokryte bukowymi lasami. Arboretum uznawane jest za jedno z bogatszych w kolekcje dendrologiczne.

Jak wygląda to zielne miejsce? Oto moja fotorelacja z wycieczki sprzed miesiąca.