Jeśli posadzicie trzmielinę oskrzydloną (Euonymus alatus) na eksponowanym i słonecznym stanowisku to pod koniec września odwdzięczy się pięknymi, wręcz wyjątkowymi barwami. Ja sam mam kłopot, jak określić ten kolor? Buraczkowa czerwień? Jakieś pomysły?
Dla mnie to jedno z piękniejszych drzewek do małych ogrodów. Bajkowe. Nie dziwi, dlaczego zwana jest czasami "płonącym krzewem". Polecam - dobrze sobie radzi w polskim klimacie.
Pokażę dziś na przykładzie jodły Arnolda - krewnej popularnej u nas jodły koreańskiej - jak wyglądają szyszki jodły. Oczywiście są one sterczące, jak świeczki na starym zamkowym żyrandolu, w przeciwieństwie do zwisających szyszek świerków. Mają wydłużony, beczułkowaty kształt, ale nie tak typowy beczułkowaty, jak szyszki cedrów. Szyszki jodeł są różnych kolorów - od zielonkawych, po niebieskawe, aż do brązowych. Wszystko w zależności od gatunku i terminu w którym obserwujemy drzewo jodłowe z szyszkami.
O tej porze większość jodeł ma już dojrzałe tegoroczne szyszki. Część z nich powoli zaczyna rozpadać się na gałązkach. One nie spadają na ziemie. Nie znajdziemy ich pod drzewem (podobnie jak u cedrów). Rozsypują się na drzewie. U jodły Arnolda i u jodły koreańskiej dzieje się to pod koniec września. U jodły kalifornijskiej i u jodły pospolitej trochę później - w październiku. Co istotne, na tych dwóch ostatnich jodłach, szyszki pojawiają się w dużo późniejszym wieku i są one zazwyczaj bardzo wysoko umieszczone na drzewach.
Rozpadająca się szyszka jodły rozpoczyna ten proces od szczytu. Najpierw rozsypują się górne warstwy szyszki. Jeśli mamy szczęście podpatrzeć taką szyszkę to zauważymy dwa rodzaje łusek. Łuski nasienne i łuski okrywowe. Łuski okrywowe są grubsze i ich zewnętrzna powierzchnia nadaje piękny kolor szyszce. Łuski nasienne mają końcówkę odgiętą ku dołowi i wystającą nieco poza obrys beczułki. To te jasno-brązowe elementy widoczne a boku szyszki. Po rozsypaniu się łusek szyszki uwidacznia się oś szyszki, czyli trzpień. Gdy cała szyszka się rozsypie zostanie sam trzpień. Po jego długości widać, jak wysoka była szyszka (czasami trzpień się łamie i jest krótszy).
Dwa ostatnie zdjęcia pokazują przełamaną szyszkę jodły. To się generalnie nie zdarza. Zrobiłem to na potrzeby tego artykułu, żeby pokazać, jak szyszka wygląda w przekroju poziomym i jak ułożone są nasiona i łuski.
Dziś nie lada gratka dla wszystkich miłośników przyrody i dendrologów. Pokażę jak wyglądają kasztany kasztanowca japońskiego. Nigdy jeszcze takich zdjęć nie publikowałem. W ogóle w polskim internecie jest mało takich zdjęć. Drzewa kasztanowca japońskiego jeszcze za rzadko pojawiają się w naszych parkach. O jego dojrzewających, gruszkowatych owocach pisałem na początku września.
Kasztany kasztanowca japońskiego właśnie wypadają z grubych, twardych, bezkolcowych, brązowych łupin. Łupiny pękają na 3 części. Kasztany są ok. 15-20 większe od kasztanów kasztanowca białego. Siedzą po 2 w jednej łupinie. Są podobnych kształtów i równie lśniące, brązowawe (mówimy na ten kolor kasztanowy), może z pół tonu ciemniejsze. Jasny znacznik na powierzchni zajmuje znaczną jego część. Z grubsza jest to jakieś 40%. Zupełnie inaczej niż u kasztanowca białego, gdzie jest to z 10-15%. Dzięki tym cechom łatwo teraz zidentyfikować to drzewo i poprawnie określić jego nazwę.
Klon jesionolistny jesienią przebarwia się na żółte tony. Powoli ten proces zmiany barw się już rozpoczął. Z dnia na dzień klon jesionolistny robi się mniej zielony. To będzie trwało kilka tygodni.
Mi udało się spotkać wyjątkowe drzewo, które przebarwiło się już na żółto-pomarańczowe kolory. Coś wyjątkowego i niesamowitego. Rzadki to widok. Rewelacja. Tak, jak nie lubię tego ekspansywnego gatunku drzewa, tak ten spotkany klon strasznie mnie zachwycił.
Ostatnio udało mi się spotkać młode nasadzenie sosny himalajskiej (Pinus griffithii). Te drzewka mają piękny i charakterystyczny pokrój. Gałęzie są wzniesione pod kątem 45° ku górze. Korona piramidalna i dość luźna. Dolne gałęzie rosną przy samej ziemi. Igły długie, cienkie i czasami z kolankowym zgięciem. W pączku po 5 sztuk igieł, wszystkie skupione miotełkowato na szczytach gałązek. Większość pod ciężarem zwisa po dolnej stronie. Urokliwie to wygląda.
Sosnę himalajską warto sadzić pojedynczo, jako soliter w ogrodzie. Tylko wtedy pokażemy pełnię jej walorów ozdobnych. A czad jest wtedy, gdy wchodzi w okres szyszkowania. A szyszki ma naprawdę duże.
Skoro zbiór winogron to winobranie to pewnie na zbiór orzechów można użyć określenia orzechobranie. Co roku piszę o orzechach. Nie inaczej jest i w tym sezonie. Ponownie ślicznie obrodziły orzechy orzecha włoskiego. Zaczynają spadać z drzew. Duże ptaki (kruki, wrony, gawrony) już krążą nad wyższymi gałęziami i obrywają te najdojrzalsze orzechy próbując potem dostać się do wnętrza skorupy. Jesień już jest w naszych ogrodach. Powoli czas na zbiory.
