Metasekwoje gubią igły na zimę. W połowie kwietnia pojawiają się nowe igiełki. U odmiany 'Goldrush' mają one urokliwe, zielono-żółtawe zabarwienie. To odmiana idealna jako soliter - pięknie się prezentuje w ogrodzie. Metasekwoja chińska 'Goldrush' rośnie dość szybko i może osiągnąć ponad 20 metrów wysokości. Jest odporna na nasze mrozy. Potrzebuje słonecznych stanowisk.
Śliwa dziecięca (Prunus x cistena) to idealna roślina do małego ogrodu dla wszystkich, którzy kochają śliwy wiśniowe o purpurowych liściach. Śliwy wiśniowe to jednak duże 5-6 metrowe drzewa. Śliwa dziecięca to miniaturka - rośnie powoli do 1,5 - 2 metrów wysokości. Posiada wyprostowane pędy. Liście purpurowe, małe, błyszczące, eliptyczne. Kwiaty biało-różowawe, o różowych pręcikach i pomarańczowych pylnikach. Pojawiają się pod koniec kwietnia. Są bardzo urocze i dekoracyjne. Dla obfitego kwitnienia wymaga słonecznych stanowisk. Rośnie niemal na każdej glebie. Jest dość mrozoodporna.
Śliwa dziecięca jest krzyżówką powstałą ze skrzyżowania popularnej u nas śliwy wiśniowej ‘Pissardii (Prunus cerasifera ‘Pissardii’) i dużo mniej znanej w Polsce śliwy karłowej odm. Besseyi (Prunus pumila subsp. besseyi). Miało to miejsce w 1906 roku w Południowej Dakocie w USA. Hodowcą był dr. Niels E. Hansen, a nazwa gatunku została zapożyczona z języka narzecza Indian Siuksów i oznacza "dziecko".
Ze względu na to, że jest łatwa w uprawie, cechuje się dużą odpornością i wyjątkową dekoracyjnością, śliwa dziecięca została uhonorowana nagrodą Award’s of Garden Merit przyznawana przez Brytyjskie Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze.
Zabieram dziś Państwa w podróż do prehistorii (spokojnie - będzie o drzewach). PAN Muzeum Ziemi w Warszawie przygotowało piękną wystawę w swoich murach: "W poszukiwaniu zaginionych roślin – Hanna Czeczott (1888–1982)". Jeszcze można ją obejrzeć, jest dostępna w terminie 9.03.2023 - 7.05.2023. To opowieść o wybitnym naukowcu - Profesor Hannie Czeczott, która kochała rośliny do granic możliwości. Oprócz talentu do ich badania, potrafiła również je zbierać i konserwować. Na wystawie zaprezentowano jej zielniki - niezwykle cenne naukowo, piękne wizualnie i ciekawe, jako dokumenty przeszłości.
Na co dzień zielniki te nie są dostępne dla publiczności i znajdują
się pod troskliwą opieką pracowników Działu Paleobotaniki Muzeum Ziemi w
Warszawie i Zielnika Wydział Biologii UW. Warto zatem skorzystać z
okazji i obejrzeć niektóre z nich. Wraz z innymi zbiorami
dokumentującymi dorobek Profesor Hanny Czeczott. Polecam takim hobbystom jak ja i miłośnikom przyrody.
Biografia Hanny Czeczott to opowieść o niezwyczajnej kobiecie nauki, legendzie polskiej paleobotaniki i jednej z najbardziej barwnych postaci, którym zawdzięczamy zbiory PAN Muzeum Ziemi. Jej niemal stuletnie życie przypadło na czas najważniejszych i najtragiczniejszych wydarzeń XX wieku i końca XIX wieku. Dzięki temu przez pryzmat biografii Hanny Czeczott możemy obserwować zmiany społeczne, zwłaszcza te kluczowe dla budowania silnej pozycji kobiet w środowisku naukowym. Życiorys Hanny Czeczott tak naprawdę historia paleobotaniki, której Profesor Czeczot pioniersko torowała miejsce kolejnemu pokoleniu badaczek.
Nowością w naszej zieleni miejskiej jest krzyżówka czereśni (Prunus avium) i wiśni (Prunus cerasus) znana pod nazwą Prunus × gondouinii 'Schnee', czyli wiśnia Schnee. Mieszaniec ten często uprawiany jest w Niemczech i Holandii.
Drzewo osiąga niewysoki wzrost (rośnie do 4-5 metrów) i posiada pięknie rozbudowaną kulistą koroną. Kwitnie bardzo urokliwie pod koniec kwietnia. Kwiaty dość duże, śnieżno białe. Wiśnia Schnee kwitnie bardzo obficie. Liście zielonkawe, w młodości podobne do czereśniowych. Spotkaliście już tę odmianę?
Wyjątkowej barwy są pierwsze liście topoli białej (Populus alba). Drzewa te są zazwyczaj bardzo wysokie i tych liści nie widać. Udało mi się spotkać takie drzewo, które miało na tyle nisko gałęzie, że można było zrobić dobre zdjęcia. Liście, jak widać, są jasno kremowo-zielone. Bardzo urokliwe. Już dobrze widać charakterystyczne biały kutner na spodzie liści, ogonkach i młodych pędach. Kształt jeszcze nie przypomina idealnie dorosłych liści, ale jest już blisko.
Co ważne - topola biała ma te młode liście już dość rozwinięte. Podobna do niej topola szara dopiero wypuszcza liście z pąków. Ewidentnie jest tydzień - do 10 dni różnicy w rozwoju pierwszy liści u tych drzew.
Kilka razy obiecywałem napisać coś o nowości ostatnich lat dostępnej w polskich szkółkach. Jarząb 'Dodong' (Sorbus 'Dodong') to jeden w najwcześniej zazieleniających się u nas jarzębów. Większość jarzębów dopiero otwiera pąki i wypuszcza liście (poza naszą jarzębiną, która też już miewa pierwsze liście), a 'Dodong' szykuje się już do kwitnienia. Powala świeża zieleń jego pierzasto złożonych liści, nieco podobnych do jarzębiny, ale ostrzej zakończonych, błyszczących i o innym tonie barwy. Pąki kwiatowe klasyczne - zaczynają tworzyć kwiatowe baldachy. O różnicach w rozwoju pąków liściowych tych jarzębów już pisałem.
Odmiana tego jarzębu pochodzi z nasion zebranych w 1976 roku od klasycznego jarzębu dalekowschodniego w Korei Południowej na wyspie Ullŭng-do (Ulleung) leżącej na Morzu Japońskim. Nasiona zostały zebrane przez naukową ekspedycję szwedzko-duńską, która nowym roślinom nadała nazwę leżącemu tam portowi Dodong. Drzewo zostało niestety niepoprawnie rozpropagowane, jako odmiana. To nie był jarząb dalekowschodni. Dokładne badania koreańskich botaników pod kierunkiem Chin-Sung Changa z początku naszego wieku, zwieńczone artykułem z 2014 roku wskazały na odrębny gatunek i powinno się go nazywać jarząb ullungański (Sorbus ulleungensis) albo jarząb ullungański 'Dodong' (Sorbus ulleungensis 'Dodong').
Drzewo potrafi dorosnąć do 8-10 metrów wysokości. Początkowo wytwarza charakterystycznie wąską koroną, która dopiero po latach potrafi się rozszerzyć na kilka metrów. Preferuje słoneczne stanowiska, na których odwdzięczy się pięknymi przebarwieniami liści.
Od kilku lat jarząb 'Dodong' coraz częściej jest wykorzystywany przez zieleń miejską. Aktualnie tak się prezentuje:
Wiśnia różowa (Prunus subhirtella) kwitnie uroczo i bardzo obficie. Gałązki są wręcz oblepione różowo-białymi, średniej wielkości kwiatami, o charakterystycznie powcinanych płatkach. Kielich ciemniejszej, różowej barwy. Kwitnie przed rozwojem liści, już na początku kwietnia. Kwiaty zwisają na długich ogonkach.
To gość z Japonii - tam osiąga nawet 6 metrów. U nas niższa, ale rozrasta się mocno na boki. Idealna do wyeksponowania, jako soliter.
Wiśnia różowa w Polsce spotykana jest najczęściej w formie płaczącej - 'Pendula', której pędy zwisają do samej ziemi. W kilku większych miastach zieleń miejska już korzysta z nasadzeń tego gatunku. W Warszawie widziałem ją w odmianie 'Autumnalis' o różowych pąkach i kwitnącej nawet jesienią.
A jeszcze 10 lat temu pisałem, że wiśnia różowa jest nieznana w Polsce.
