Sosna koreańska i jej 5 igieł w pęczku

Korea, Honsiu i Mandżuria to rodzime tereny sosny koreańskiej. U nas też dobrze sobie radzi - jest bardzo odporna na duże mrozy.

To jedna z ładniejszych sosen 5-igielnych. Igły zielone a pod spodem niebieskawe, długie do 12 centymetrów. W naturze potrafi osiągnąć do 50 metrów - u nas ok. 25, góra 30 metrów. Bardzo dekoracyjna ale ze względu na osiągane rozmiary nadaje się głównie do parków i dużych ogrodów. Preferuje gleby wilgotne ale na tych suchych też potrafi się zaaklimatyzować.

Niestety nie spotkałem szyszek na drzewach a są bardzo ładne. Na początku zielone, potem fioletowe by po dojrzeniu zbrązowieć. Dość duże - do 14 cm długości i 8cm szerokości. Pojawiają się pojedynczo albo po trzy sztuki.

Głóg pierzastolistny i jego duże lecznicze owoce

Głóg pierzastolistny (Crataegus pinnatifida) ma chyba największe owoce z wszystkich głogów. Drzewo rośnie do 6 metrów wysokości i często prowadzi kilka pni. Korona szeroka z lekko zwisającymi gałązkami. Dość wcześnie wchodzi w etap owocowania - nawet po 3-im roku od posadzenia.

Liście typowe dla głogów ale nieco większe. Intensywnie zielone. Owoce początkowo zielone, nakrapiane a potem czerwonawe. Naprawdę duże (2,5-3 cm) a do tego jadalne na surowo i smaczne, a dodatkowo posiadające właściwości prozdrowotne - odkryte tysiące lat temu i wykorzystywane w chińskiej medycynie ludowej. Wspomagają trawienie. Leczy przeziębienia, jest pomocny w leczeniu astmy. Stosuje się go przy problemach z krążeniem. Owoce można wykorzystywać do robienia przetworów, powideł, soków, herbatek i nalewek.

Głóg pierzastolistny nie ma żadnych wymagań glebowych. Może rosnąć nawet na nieużytkach i słabych, jałowych glebach. Do pięknego owocowania potrzebował będzie jednak troszkę lepszego i słonecznego stanowiska. Teoretycznie jest odporny na nasze mrozy ale literatura specjalistyczna zaleca okrywanie w pierwsze zimy po posadzeniu. Rzadki w naszych szkółkach i ciężki do kupienia.

Olsza sercowata

To mało znana u nas olsza ale za to moim zdaniem najładniejsza. Olsza sercowata pochodzi z południa Włoch, Korsyki i zachodniej Albanii. W Polsce widywałem ją tylko w arboretach ale dobrze sobie tam radzi, a spotykałem okazy ok. 20-letnie. Jedynie młode drzewka są mniej odporne na nasze mrozy i mogą przemarzać ale z wiekiem ten aspekt znika i dorosłe drzewa nie ponoszą uszkodzeń.

Cechą charakterystyczną są sercowate, niebieskawe z wierzchu a zielone od spodu, sztywne i polakierowane liście. Zupełnie nie przypominają liści naszych rodzimych olch. Za to owoce już typowe dla olch ale szyszeczki są dużo większe i masywniejsze. Szybko rzucają się w oczy i dają do zrozumienia, że mamy do czynienia z olszą. Bardzo ładne.

Olsza sercowata nadaje się do dużych ogródków wodnych. Rośnie do 12 metrów wysokości - w ojczyźnie nawet do 20 metrów. Preferuje wilgotne i próchnicze podłoże.

Drzewa Pienin

Przebywając w Pieninach uderza nas duża ilość spotykanej tam zieleni. Góry nie należą do wysokich - większość szczytów mieści się w przedziale 700 - 1000 metrów n.p.m., dzięki czemu, aż do samych szczytów wędrujemy wśród prześlicznej flory. Wszystkie szlaki turystyczne prowadzą zboczami oraz przełomami rzek i strumyków wśród licznych i wiekowych drzew albo wręcz samymi lasami (głównie jodłowo-bukowymi).

Podłoże w Pieninach jest wapienne, co ma duży wpływ na rodzaj spotykanej roślinności. Dodatkowe parametry mające na to wpływ to niska średnioroczna wielkość opadów, silne nasłonecznienie, stromość stoków i specyficzny mikroklimat (Pieniny zasłonięte są dużo wyższymi Tatrami i Beskidami).

Bogactwo tutejszej flory jest przeogromne. Od najmniejszych cennych i rzadko spotykanych roślinek po krzewinki, krzewy i wysokie drzewa. W sieci można znaleźć bardzo ciekawą książeczkę przedstawiające piękno pienińskiej szaty botanicznej - polecam - Ludwik Frey "Opowieści o roślinach Pienin".

Ja z racji pasji skupiałem się na tych ostatnich. Najczęściej spotykane w Pieninach gatunki drzew to:

• jodła pospolita,
• świerk pospolity,
• modrzew europejski i modrzew polski,
• lipa drobnolistna i lipa szerokolistna,
• sosna zwyczajna,
• buk pospolity,
• klon jawor i klon zwyczajny,
• wiąz górski,
• grab pospolity,
• olsza szara i wierzba krucha (w dolinach rzek),
• jarząb pospolity,
• bez koralowy,
• leszczyna pospolita,
• suchodrzew,
• cis pospolity.

A teraz dendrologiczna fotorelacja z pienińskich szlaków:

Guzikowce jeszcze kwitną

Od 2 lat zachwycam się guzikowcem. To wysoki krzew rodem z Ameryki Północnej. U nas jeszcze traktowany jako nowość. Ja zaryzykowałem i zdobyłem go w jednej z internetowych szkółek. I bardzo jestem zadowolony.

Guzikowiec zachodni osiągnąć ma 2 metry wysokości. Przetrzymał zimę, ładnie urósł i ślicznie zakwitł. Preferuje wilgotne i słoneczne stanowisko. Jego najbardziej dekoracyjną cechą są kwiatostany. Wyglądają, troszkę jak nasze rzepy (łopiany) ale są większe, okrągłe i całe kremowo-białe a dodatkowo posiadają wystające bardzo długie i wąskie pręciki. Kwitnie obficie od połowy lipca do początku sierpnia. U starszych roślin wygląda to bajkowo, gdyż guzikowiec posiada intensywnie zielone jajowate liście. Tło dla kwiatów jest artystyczne.