Różnice w liściach - jarząb pospolity vs. jarząb dalekowschodni

Wszyscy znamy jarzębinę, czyli jarząb pospolity (Sorbus aucuparia). W krajowych szkółkach jest dostępny natomiast bardzo podobny do niej jarząb dalekowschodni zwany japońskim (Sorbus commixta). Spotykając te drzewa osobno, można odnieść wrażenie, że są bardzo podobne do siebie. Ba, większość weźmie jarzęba dalekowschodniego za naszą jarzębinę. Mam takiego w ogrodzie i nigdy nikt nie zauważył różnic. 

Różnice w liściach - jarząb pospolity vs. jarząb dalekowschodni

Postanowiłem zeskanować ich liście obok siebie. Tak lepiej będzie widać cechy różniące te drzewa.

Teraz lepiej widać, nieprawdaż? Nasza jarzębina po lewej. Posiada szersze listki, łagodnie zakończone, listki szczytowe są bliżej siebie, każdy listek u nasady jest całobrzegi, potem ostropiłkowany. Kolor osadki - ogonka do którego przyczepione są listki - jest delikatnie purpurowy.

Jarząb dalekowschodni po prawej ma listki ostro zakończone, węższe, delikatniej piłkowane, a kolor osadki jest zielonkawy.

Jeszcze wrzucam scany liści osobno:

Jarząb pospolity

Jarząb dalekowschodni

A może udało się Wam dostrzec jeszcze jakieś różnice? Dajcie znać w komentarzach proszę.

Cyprysik Lawsona i jego młode szyszki

Pamiętacie, jak 2 miesiące temu opisywałem charakterystyczne kwitnienie cyprysików Lawsona? Jeśli dziś się przyjrzymy tym gałązkom to widać, jak cyprysik Lawsona (Chamaecyparis lawsoniana) zawiązał szyszki. Okrągławe, niczym miniaturowe piłki do piłki nożnej. Widać dobrze a'la szwy każdej ze składowych - nie są idealnie kuliste. Kolor szyszek bywa w zależności od odmiany zielonkawy, błękitnawy, nawet wielobarwny. Potem one zbrązowieją i zaczną pękać uwalniając nasionka.

Warto się przyjrzeć dokładnie - każdy z cyprysików ma szyszki innych kształtów i innej wielkości. To cecha bardzo ułatwiająca rozpoznanie cyprysików.

Orzech szary zawiązuje owoce

Nie lada gratką jest spotkanie w starych parkach drzewa orzecha szarego. Rzadko, bo rzadko, ale udaje się spotkać tego orzecha w Polsce. Nie jest tak dostojny i wielki, jak orzech czarny. Pokrój ma niższy i bardziej rozłożysty. Właśnie przekwitł i zawiązuje pierwsze owoce. Już widać, że będzie ich po kilka sztuk w gronie.

Judaszowiec kanadyjski 'Forest Pansy'

Judaszowiec kanadyjski 'Forest Pansy' (Cercis canadensis 'Forest Pansy') to idealne drzewko do małych ogrodów - rośnie tylko do 3-4 metrów. Dla tych wszystkich, którzy chcą na własne oczy zobaczyć zjawisko kauliflorii - kwitnienia bezpośrednio na korze pnia lub gałązkach, a nie mają miejsca na posadzenie zwykłego judaszowca, który osiąga u nas do 8-10 metrów wysokości.

Odmiana została wyhodowana w USA. Jej cechą charakterystyczną są pierwsze purpurowe, wręcz błyszczące liście, które potem nieco zielenieją, aby jesienią stać się szkarłatno-pomarańczowe. Zjawiskowe. A jak do tego dodamy różowe mini kwiaty pojawiające się wiosną na początku maja, którymi drzewko bywa wręcz oblepiane, to mamy bajkę w ogrodzie przez cały sezon. Idealne jako soliter.

Kasztanowiec krwisty (Aesculus pavia)

Popularny u nas kasztanowiec czerwony (Aesculus ×carnea), to krzyżówka kasztanowca białego  (Aesculus hippocastanum) i kasztanowca krwistego (Aesculus pavia). Białego nie muszę przedstawiać - to ten od matur i ludzików z jego nasion, czyli popularnych kasztanów :-). Czerwony też był wiele razy gościem na moim blogu.

Kasztanowiec krwisty (Aesculus pavia) to rzadki gość w naszych parkach. Zaryzykuję stwierdzenie, że mało kto go spotka kwitnącego, nawet w arboretach czy ogrodach botanicznych. Jest najniższym drzewem za wspominanych wcześniej kasztanowców - osiąga góra 5 metrów wysokości - idealny do małych ogrodów. Kwiatostany posiada zupełnie inne. Nie tak okazałe. Nie tak imponujące. Wiechy max do 15 cm długości i dużo luźniejsze. Kwiaty czerwieńsze - bardziej krwiste, z rurkowatym kielichem i wąskimi płatkami. Ciekawe. Liście bardzo podobne, jak u kasztanowca czerwonego. Nie atakuje ich szrotówek!

Kasztanowiec krwisty pochodzi ze wschodniej Ameryki Północnej i niestety jest mniej mrozoodporny. Jednak warto zaryzykować - klimat się ociepla. Nie ma już takich bardzo mroźnych zim - poza północnym wschodem Polski można go sadzić. Małe ogrody czekają - nasze szkółki posiadają kilka jego odmian.

Suchodrzew tatarski 'Rosea'

O suchodrzewach rzadko pisuję, bo najczęściej są to krzewy, a czasami pnącza. Ale gdy spotkałem takie drzewko, jak dziś pokażę, to zmieniłem zdanie i zaczynam się baczniej temu rodzajowi przyglądać. 

Gdy pierwszy raz natknąłem się na ten okaz, to długo się naszukałem, co to konkretnie jest. To piękne drzewko to najprawdopodobniej suchodrzew tatarski 'Rosea'. Piękna i urokliwa roślina. Rośnie bardzo powoli do 3-4 metrów wysokości, ale zazwyczaj nie osiąga takich rozmiarów. 

Najwięcej uroku dają tej odmianie, teraz w czasie kwitnienia, różowe kwiaty. Dość duże, o średnicy ponad 2 cm, gdyż typowe dla gatunku osiągają tylko 1,5 cm. Kwitnie obficie rok w rok. Listki małe, zielone, jajowate lub eliptyczne. Owoce to podwójne, czerwone, małe kuleczki, przypominające pojedyncze owoce czerwonej porzeczki sklejone parami. 

Polecam do małych przydomowych ogrodów. Rośnie na każdej glebie, wytrzymuje nasze mrozy. Rewelacja.

Bajkowy, prawda?