Na limbach spotykanych sporadycznie w centrum kraju nie ma jeszcze oznak wiosny. Co ciekawe nigdy mi też nie udało się spotkać szyszek na tych sosnach w tych okolicach. Z tego co wiem ona dość późno wchodzi w stan wydawania szyszek. Potrzeba ze 30 lat od posadzenia. Ktoś wie dlaczego?
Dziś ostatnia część cyklu porównująca te 2. rośliny w różnych porach roku. Mahonia i ostrokrzew wydają się podobne. Jednak, gdy dokładnie się przyjrzymy poszczególnym ich częściom, to różnice będą dobrze widoczne.
Mahonia bardzo szybko wypuszcza pąki kwiatowe we wzniesionych kwiatostanach. Pierwsze cieplejsze i słoneczne dni pod koniec lutego powodują rozwój pąków kwiatowych. Szczególnie u krzewów na słonecznych stanowiskach. Pąki pokryte są purpurowymi łuskami, z których powolutku wydostają się małe, okrągłe, żółte kwiatuszki. Pąki pojawiają się na szczytach pędów. Wyglądają one tak:
Ostrokrzew dużo później reaguje na przedwiosenne ciepło. Pąki są malutkie, kremowo-purpurowe (ale nie żółte). Pojawiają się i na szczytach pędów i w kąciakch liści. Nie są wzniesione. One potrzebują jeszcze miesiąca zanim się zaczną otwierać. Są jeszcze okryte łuskami. Zupełnie inaczej niż prawie otwarte pąki mahoniowe z widocznymi żółtymi płatkami.
Zobacz pozostałe różnice między mahonią a ostrokrzewem:
- różnice w liściach i pokroju;
- różnice w owocach i przebarwieniu liści jesienią.
Jeślii macie pomysł na pokazanie innych, podobnych roślin, gdzie istnieje problem z ich rozróżnianiem, to zachęcam do komentowania. Przygotuję wpisy ułatwiające ich rozpoznanie i przedstawiające istotne różnice.
Moi stali czytelnicy zapewne pamiętają, jak to co roku śledzę proces kwitnienia klonu srebrzystego. Rozwój jego pączków i rozpoczęcie kwitnienia to dla mnie zwiastun wiosny. Tak, jak kwitnienie leszczyny, o którym już w tym roku pisałem. To powtarzam non stop i warto obserwować tego klona i umieć go rozpoznać. Może w końcu w podręcznikach przyrody dla dzieciaków pojawią się o tym informacje.
Ten rok mnie zaskoczył zupełnie. Odkąd czynię i odnotowuję moje obserwacje, a robię to już dobre 25 lat, nie zdarzyło się, aby klon ten kwitł w lutym. Początki marca już były - możecie o tym poczytać w moich archiwalnych wpisach. Ale nigdy nie kwitł w lutym! A to różnica tygodnia od poprzedniego rekordu. To kolejny dowód na niesamowicie postępujące ocieplenie klimatu. Sami zobaczcie:
Zobaczcie, jak po tych kilku ciepłych i słonecznych dniach ruszyło kwitnienie leszczyn. Pąki się wydłużyły i rozszerzyły. Pięknie. No może gdyby nie te wichury. Ale przez weekend przejdą - oby z jak najmniejszymi szkodami. Jedno jest pewne - mamy przedwiośnie, a wiosna tuż tuż.
Surmia żółtokwiatowa jeszcze utrzymuje strąkowe owoce na gałązkach. Nie wszystkie jednak, część strąków znalazłem pod drzewem. Leżały wysuszone, ale nie otwarte. Za jakiś czas pękną i wysypią lotne nasiona. Ale to dopiero wiosną, a ostatnie powiszą nawet do lata.
Nie wiem, czy otwieraliście takiego strąka? Ja go delikatnie rozciąłem - zobaczcie, jak gęsto są rozmieszczone nasiona i w jak dużej liczbie. Przyroda potrafi.
Literatura wskazuje, że surmie dość łatwo rozmnożyć z nasion i to bez procesu stratyfikacji. Próbował ktoś?
Na jednym ze zdjęć uwidoczniłem blizny liściowe tej surmii. Są okrągławe w odróżnieniu np. od sercowatych blizn bożodrzewu, czy herbowych blizn orzecha włoskiego, o których pisałem jakiś czas temu.
Dość nietypowe owoce, jak na rośliny rosnące u nas, posiada, coraz częściej sadzony w ogrodach, hibiskus zwany ketmią. To średniej wielkości (2-2,5 cm), jasnobrunatne torebki. Zimą i na przedwiośniu się otwierają 5 klapami i uwalniają małe, owłosione, nereczkowate nasiona (2mm). Nasionek spotkałem od 3 do 6 sztuk w każdej z 5 komór. Częściej jednak owoce te opadają z gałązek wiosną w całości. Ketmia kwitnie urokliwie i obficie, dlatego takich torebek na drzewku wisi całe mnóstwo.
Na razie nie mam pojęcia, co za gatunek ketmii spotkałem. Ciężko je rozróżnić. Może po kwitnieniu się uda.
