W polskich ogrodach i parkach częstym gościem jest grujecznik japoński (Cercidiphyllum japonicum). Pięknie przebarwiające się drzewo, ale szybko gubiące liście. Nie wiem czy wiecie, ale u nas można posadzić, i dobrze się sprawdzi, gdyż jest odporniejszy na duże mrozy, jego krewniak - grujecznik wspaniały (Cercidiphyllum magnificum). Na pierwszy rzut oka drzewa te są bardzo podobne, ale po pewnym czasie obserwacji można dostrzec różnice.
Grujecznik wspaniały
Grujecznik wspaniały również pochodzi z Japonii (wyspa Honsiu), ale nie zyskał w Europie na popularności, gdyż nie przebarwia się tak urokliwie. On robi się jesienią tylko żółty. Koniec przebarwień. Nie popadajmy jednak w skrajności - to i tak są ładne przebarwienia. Niestety spadające liście nie wydzielają cudownych ciasteczkowych aromatów. Drugi minus. Zimy mamy coraz cieplejsze więc argument o większej mrozoodporności też nie pomógł.
Liście ma nieco większe, dlatego czasami w szkółkach znajdziecie go pod nazwą grujecznik wielkolistny. Kształt liści rzadko kiedy bywa sercowaty - najczęściej jest okrągławy.
Kolejna różnica to niełuszcząca się zwykła, gładka korowina przez pierwsze kilkadziesiąt lat życia - ona pęka dopiera u starszych drzew. W Polsce takich nie spotkałem.
Plusem może być jego rozmiar. On nie osiąga tak imponujących rozmiarów, co grujecznik japoński. Rośnie do góra kilkunastu metrów. Nadaje się więc do mniejszych ogrodów.
Ostatnia istotna różnica to owoce. I tu moim zdaniem na plus. Są nieco większe i zaokrąglone niczym rogi. Dużo ładniejsze niż te u grujecznika japońskiego.
Oto, jak grujecznik wspaniały prezentuje się jesienią w czasie przebarwień:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz