Niegdyś orzech sercowaty (Juglans cordiformis) był odrębnym taksonem, teraz uznawany jest za owocową odmianę orzecha ajlantolistnego zwanego japońskim i z łaciny zwany Juglans ailantifolia var. cordiformis. W ogóle z tymi rzadziej spotykanymi orzechami to jest duży problem z rozróżnieniem, bo one dość łatwo się krzyżują. Nawet w Polsce. Możemy u nas znaleźć krzyżówki orzecha szarego (Juglans cinerea), orzecha czarnego (Juglans nigra), orzecha ajlantolistnego (Juglans ailantifolia), a nawet najpopularniejszego u nas orzecha włoskiego (Juglans regia). Na stronach specjalistów jest straszne zamieszanie. Nie do końca wiadomo, co jest gatunkiem, co synonimem, co krzyżówką, a co odmianą. Zrobię o tym osobny wpis, bo mam kilka spotkanych orzechów, które nigdzie nie pasują mi do klasyfikacji.
Wróćmy do orzecha sercowatego. To jeden z piękniejszych orzechów rosnący u nas ze względu na pokój, olbrzymie liście, a przede wszystkim na owoce. Jego orzechy rosną po kilkanaście sztuk w gronie. Ba - ich może być kilkadziesiąt. Aż się gałązki uginają. Oczywiście nie wszystkie owoce dotrwają do jesieni, silne wiatry i ulewy czynią szkody, ale to chyba najbardziej płodny z rodzajów orzechów w przeliczeniu na jedno grono. Szkoda, że tak rzadko u nas sadzony.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz