Jeśli ktoś chce mieć ładne, kwitnące w połowie wakacji drzewo, to roztrzeplin wiechowaty wydaje się idealnym rozwiązaniem. Nie osiąga u nas dużych rozmiarów. Radzi sobie z naszym klimatem, jedynie jest wrażliwy na wiosenne przymrozki po wypuszczeniu pierwszych liści. Ale dobrze się regeneruje. Co istotne roztrzeplin wiechowaty wabi dużo owadów zapylających. Sam posiadam i polecam. Jeszcze kwitnie. Złote wiechy kwiatowe miewają ponad pół metra.
Znów wycieczka po moim mieście mnie zaskoczyła spotkaniem ciekawego drzewa. Jesion pensylwański odmiany 'Aucubifolia' / 'Aucubaefolia' zwana aukubową to kolorowy akcent w dużym ogrodzie czy parku. Charakteryzuje się dużymi, złożonymi dwubarwnymi liśćmi - żółtokremowozielonymi. Bardzo ciekawie się prezentuje i już z daleka rzuca się w oczy. Obok takich drzew nie przechodzi się obojętnie.
Żółte przebarwienia mają kremowy ton i zajmują różny obszar liścia. Czasem obejmują całą blaszkę liściową, a czasami na niektórych liściach ich nie widać w ogóle. Kontrast kolorów najbardziej widoczny jest wiosną, potem w czasie wakacji żółte tony nieco bledną. Jednakże dwubarwność nie niknie i utrzymuje się aż do jesieni. Drzewo ma skłonności do tzw. rewersji, czyli wypuszczania nowych gałęzi z liśćmi całkowicie zielonymi, które należy wycinać i nie pozwalać na ich dalszy rozwój, aby nie straciło na urodzie.
Jesion pensylwański aukubowy to szybkorosnące, duże drzewo. U nas do 10 metrów wysokości, czasami nawet wyżej. Odmiana jest odporna na choroby i mróz i nie ma specyficznych wymagań. Szczególnie polecana jest do tworzenia zestawień kolorystycznych, do parków i zieleni miejskiej.
Odmiana została opisana w Niemczech w 1865 roku. Wprowadzona została do handlu przez Szkółki Hilliera. W Polsce rzadko spotykana w parkach, ale warta szerszego rozpowszechnienia. Jest dostępna w naszych szkółkach.
Przebywając w tym roku na wakacjach w Sarbinowie natknąłem się na bardzo duży okaz złotokapu pospolitego. Zrobił na mnie wrażenie. Nigdy wcześniej nie widziałem tego gatunku drzewa w takich rozmiarach. Złotokapy nigdy nie rosną duże, ale jak widać mogą. Nadmorski mikroklimat im sprzyja.
Wysokość tego drzewa to jakieś 5 metrów ale szerokość to dużo, dużo więcej. Był zdrowy i pięknie owocował - zobaczmy te grube strąki. Już sobie wyobrażam, jak musiał ślicznie się prezentować w czasie kwitnienia. Złotożółte akcenty na tle otaczającej go zieleni.
Czy ktoś spotkał gdzieś większy złotokap?
O oliwnikach często pisywałem. Głównie o częstym gościu naszych parków - oliwniku wąskolistnym i rzadko występującym u nas oliwniku srebrzystym. Dziś wpis o oliwniku wielokwiatowym (Elaeagnus multiflora) i jego wyjątkowych czerwonych owocach. To rzadki krzew, a czasami małe drzewo. Występuje głównie w kolekcjach dendrologicznych, a pochodzi z Japonii. Kwitnie w połowie maja, natomiast owoce dojrzewają już w połowie wakacji. Właśnie teraz czerwienieją. Zwane są jagodami Gumi. Są wspaniałą ozdobą w ogródkach. Dodatkowo mają prozdrowotne właściwości - zawierają wiele witamin i nienasycone kwasy tłuszczowe.
Owoc jest okrągłym, owalnym pestkowcem o długości 1,5 cm, wiszący na 2-3 cm szypułce. Gdy dojrzewa staje się czerwony i błyszczący, usiany srebrnym kropkowanym nalotem. Soczysty i jadalny, o słodkim, ale cierpkim smaku nieco podobnym do rabarbaru. Skórka owoców jest cienka i delikatna, co utrudnia transport i bardzo zmniejsza jego żywotność, jako rośliny spożywczej. Dlatego nie spotykany w sprzedaży. Nadaje się do przygotowywania przetworów i nalewek.
Jako ciekawostka znalazłem informację, że w Katedrze Ogrodnictwa Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie prowadzone są prace badawcze mające na celu dostosowania oliwnika wielokwiatowego do warunków klimatycznych występujących w Polsce oraz w celu zwiększenia wielkości owoców i ich mrozoodporności. Owocowanie obecnie dostępnych odmian rozpoczyna się najczęściej w czwartym roku po posadzeniu, można z nich uzyskać zbiór około 3-4 kg, natomiast z krzewów 10-letnich do 15 kg. Ze względu na warunki uprawy oraz walory zdrowotne i estetyczne gatunek ten można polecić do uprawy w sadach ekologicznych.
Teraz już wiadomo z czego Gumisie robiły magiczny sok :-).
Mamy w Żyrardowie szczęście do spotykania całej gamy różnych, ciekawych gatunków i odmian drzew. Taką jest na pewno czeremcha wirginijska 'Schubert' (Prunus virginiana Shubert), o której pisałem już w 2013 i 2014 roku. Po tylu latach obserwacji jestem pewien, że to ona. I dziś postanowiłem więcej o niej napisać, bo jest to wyjątkowe drzewo.
Czeremcha wirginijska 'Schubert' ma wiosną jasnozielone liście, ale potem po kilku tygodniach stopniowo przybierają one ciemnopurpurowe zabarwienie. Dzieje się to od połowy do końca maja. Wtedy na drzewie można ujrzeć grę barw. Ponieważ zmiana kolorów nie następuje od razu, to część liści na niektórych gałązkach jest zielona, a część już mocno purpurowa. Nowy kolor utrzymuje się aż do końca sezonu wegetacyjnego. Wtedy liście przebarwiają się na delikatnie szkarłatny kolor, ale głównie wtedy, gdy drzewo rośnie na słonecznych stanowiskach. Co jeszcze ciekawe w sezonie liście są skórzaste, z wierzchu nieco błyszczące, a od spodu matowe, jaśniejsze, czasami zielonkawe. Potem spodnia strona przechodzi ku jasno-purpurowym barwom.
Myliłby się ten, który myśli, że w wakacje to już nie uświadczy kwitnienia różaneczników. Wtedy zapraszasz go do ogrodu i pokazujesz różanecznik uszkowaty (Rhododendron auriculatum). Wygląda bajkowo - po prostu rewelacyjnie. To wręcz małe drzewko z dużymi (chyba największymi u różaneczników) białymi, trąbkowatymi kwiatami. Kwiaty delikatnie owłosione. Liście zimozielone, większe i dłuższe niż u naszych różaneczników.
Różanecznik uszkowaty bardzo rozrasta się na boki i rośnie do 2 metrów wysokości. Polecam tego przedstawiciela chińskiej flory do każdego ogrodu. Trzeba mu tylko zapewnić kwaśne i osłonięte stanowisko.
Od kilku lat posiadam ligustr jajolistny w odmianie "Vicaryi". To wyjątkowy ligustr - jest zimozielony. Przetrzymał mrozy - nawet te pod -20°C. Co prawda niektóre liście później zbrązowiały i spadły ale genialnie się odnowił. Nie ma śladów po przemrożeniu. A co ważne pięknie i obficie zakwitł. Ligustr ten kwitnie w lipcu, a kwitnienie trwa kilka tygodni. Co ważne, i o tym w sumie chciałem głównie napisać, kwiaty wydzielają dość specyficzny zapach. Dla jednych może być drażniący. Ale nie dla motyli. One go uwielbiają. Nie miałem nigdy wcześniej na działce takiego zlotu motyli. One wręcz walczą o miejsce na kwiecie. Do tej pory widziałem takie skupiska tych owadów tylko na budleji Davida.
Kwiaty są zebrane w walcowate wiechy, każda do 15 cm długości. Pojedyncze kwiatuszki dość drobne, rurkowate, białej barwy. Większe, ale mnie zwarte niż u tradycyjnego ligustru. Polecam - ciekawy kwitnący akcent w wakacyjnym ogrodzie.
