Jemioła

W okresie świąt Bożego Narodzenia, poza choinkami, gwiazdami betlejemskimi i dekoracyjnymi szyszkami, jemioła (Viscum album) jest najbardziej poszukiwaną rośliną. To kulisty, wiecznie zielony krzew, półpasożyt rosnący na drzewach (nie spotkamy jej w gruncie). Najczęściej na topolach ale także na klonach, wierzbach, grabach, lipach, brzozach, robiniach czy sosnach. Teoretycznie nie szkodzi tym drzewom acz ogranicza dostęp do światła, czerpie od nich wodę za pomocą ssawek, a sama jest zdolna do fotosyntezy. Żyje do 50 lat.

Owocem jemioły są trujące dla ludzi białe nibyjagody, które zawierają nasiona - przysmak jemiołuszek i drozdów. I to właśnie ptaki przyczyniają się do jej rozmnażania.  Roznoszą one nasiona na dziobach, piórach i odchodach stukając lub ocierając się o korę wysoko na drzewie.

Aż dziwne, że ten pasożyt w wierzeniach aż do dziś chroni przed złymi mocami, odpędza złe duchy, ma zapewniać zdrowie i pieniądze, a pocałunek pod jemiołą gwarantuje szczęście małżonkom i przyczynia się do zwiększenia ich płodności. Mit nordycki przekazuje, że bóg słońca Balder został zabity strzałą posmarowaną jemiołą. Rozpacz jego płaczącej matki, jej łzy zamieniły się w białe owoce jemioły, spowodowała, że Balder zmartwychwstał a uradowana matka powiesiła jemiołę i całowała każdego, kto pod nią przechodził.

Była świętą rośliną druidów. Druidzi wykorzystywali ją do wróżenia. Dym unoszący się do góry z rozpalonych gałązek jemioły uważano za dobrą wróżbę. Dym, który rozchodził się na boki nad podłożem był złym znakiem.

Jest też druga strona medalu. W chwilach gniewu nie raz używamy zwrotu "Ty jemiole" :-). Oby jak najrzadziej.